Οι κρίσεις πανικού είναι ένα θέμα, που
αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας, πόσο μάλλον σήμερα, που οι
οικονομικές καταστάσεις, η ανεργία, η περιβόητη κρίση και το άγχος των
υποχρεώσεων και της εύρεσης εργασίας, μας επηρεάζουν τόσο πολύ αρνητικά, σε
σημείο, όλοι να έχουμε ανάγκη από στήριξη.
Οι κρίσεις πανικού είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού, γι' αυτό δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε «γιατί σε εμένα;». Όταν ένας οργανισμός υφίσταται για μεγάλο χρονικό διάστημα ψυχολογικές πιέσεις, άγχος, στρες, και οφείλει να διεκπεραιώσει πλήρως όλες τις υποχρεώσεις του, τότε η φυσιολογική αντίδραση είναι η άμυνα του οργανισμού σε κάτι, που δεν αντέχει.
Κι εδώ, είναι το σημείο, που μπορεί να κάνει την εμφάνιση της μια κρίση πανικού, επέρχεται συχνά, όταν η καταιγίδα έχει κοπάσει και λέμε πως ευτυχώς το ξεπέρασα κι αυτό, άλλες πάλι φορές εμφανίζεται πάνω στη στρεσογόνο κατάσταση και λέμε δε μου φτάνουνε όλα τ' άλλα έχω και αυτό.
Οι περισσότεροι πανικοβάλλονται μόνο με την ιδέα για το τι τους συμβαίνει, άλλοι ψάχνονται σε χιλιάδες άλλες αιτίες εκτός από τους ψυχογενείς παράγοντες, και γυρνάνε από ιατρό σε ιατρό για διάγνωση του παράξενου προβλήματος, άλλοι το θαύουν βαθιά μέσα τους και εύχονται να μην τους ξανασυμβεί και άλλοι αρχίζουν απλώς και το δουλεύουν!
Το χειρότερο όλης αυτής της κατάστασης είναι ο φόβος μη μου ξανατύχει, γιατί αν μου ξανατύχει, πως θα το αντιμετωπίσω, και με ποιον θα είμαι, και αν ντροπιαστώ, και αν με κοροϊδέψουν, και αν δεν τα καταφέρω, και αν πεθάνω γιατί δεν θα αντέξω τόση πίεση και άλλα πολλά αν, τα οποία τυραννούν το μυαλό αυτών των ανθρώπων.
Φτάνουμε λοιπόν, στο σημείο να φοβόμαστε τον ίδιο το φόβο μήπως μου συμβεί κάτι, και να κλεινόμαστε όλο και πιο βαθιά σε ένα φαύλο κύκλο υποθέσεων, που δε μας οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στο δρόμο της απομόνωσης και της αποξένωσης από τους δικούς μας ανθρώπους, καθώς κάποιος, που δεν έχει βιώσει όλο αυτό, το οποίο λέγεται κρίση πανικού, πολύ δύσκολα μπορεί να μας καταλάβει.
Ο φόβος αυτός, είναι αρκετά επικίνδυνος, καθώς, μπορεί να μας στερήσει τους φίλους μας, τις εξόδους μας, τις επαφές με τους ανθρώπους, ακόμα και την ίδια της δουλειά μας. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το όποιο υποφέρει από κρίσεις πανικού, υποφέρει συχνά και από κατάθλιψη, ιδίως τα άτομα που πάσχουν από αγοραφοβία, καθώς αναγκάζονται να μένουν σε ασφαλές για εκείνα μέρος με αποτέλεσμα την επιλογή της απομόνωσης.
Ωστόσο, υπάρχουν παράλληλα και οι περιπτώσεις, όπου άτομα με κατάθλιψη συχνά, κάποια στιγμή στην ζωή τους μπορεί να αντιμετωπίσουν και κάποιου είδους κρίσεις πανικού. Εδώ, συμβαίνει το αντίστροφο, καθώς το άτομο είναι κλεισμένο στο χώρο του και στην έξοδο του δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει έναν κόσμο ξένο και δύσκολο για εκείνο, με αποτέλεσμα να επέρχεται μια κρίση πανικού.
Το πρώτο κομμάτι της θεραπείας λοιπόν είναι η αναγνώριση και κατανόηση του προβλήματος. Ενώ σε ένα δεύτερο στάδιο, προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις λανθασμένες ιδέες με νέα γνωστικά σχήματα. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν την ιδέα του φόβου με νέες ιδέες: τι θα γινόταν εάν δοκίμαζα να κάνω αυτό; Πώς θα αντιδρούσα; Τι κατάληξη θα είχε η επιλογή μου;
Οπωσδήποτε, η στήριξη του περιβάλλοντος ενθαρρύνει το άτομο και το βοηθά στα πρώτα βήματα της θεραπείας, η θεραπεία μπορεί να επέλθει και χωρίς τη βοήθεια ειδικού, αρκεί το άτομο να ασχοληθεί με την κατάστασή του και να δείξει το απαραίτητο ενδιαφέρον. Εάν τα συμπτώματα επιμένουν, τότε η βοήθεια του ειδικού κρίνεται απαραίτητη ώστε να μην διογκωθεί το πρόβλημα.
Οι κρίσεις πανικού είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού, γι' αυτό δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε «γιατί σε εμένα;». Όταν ένας οργανισμός υφίσταται για μεγάλο χρονικό διάστημα ψυχολογικές πιέσεις, άγχος, στρες, και οφείλει να διεκπεραιώσει πλήρως όλες τις υποχρεώσεις του, τότε η φυσιολογική αντίδραση είναι η άμυνα του οργανισμού σε κάτι, που δεν αντέχει.
Κι εδώ, είναι το σημείο, που μπορεί να κάνει την εμφάνιση της μια κρίση πανικού, επέρχεται συχνά, όταν η καταιγίδα έχει κοπάσει και λέμε πως ευτυχώς το ξεπέρασα κι αυτό, άλλες πάλι φορές εμφανίζεται πάνω στη στρεσογόνο κατάσταση και λέμε δε μου φτάνουνε όλα τ' άλλα έχω και αυτό.
Οι περισσότεροι πανικοβάλλονται μόνο με την ιδέα για το τι τους συμβαίνει, άλλοι ψάχνονται σε χιλιάδες άλλες αιτίες εκτός από τους ψυχογενείς παράγοντες, και γυρνάνε από ιατρό σε ιατρό για διάγνωση του παράξενου προβλήματος, άλλοι το θαύουν βαθιά μέσα τους και εύχονται να μην τους ξανασυμβεί και άλλοι αρχίζουν απλώς και το δουλεύουν!
Το χειρότερο όλης αυτής της κατάστασης είναι ο φόβος μη μου ξανατύχει, γιατί αν μου ξανατύχει, πως θα το αντιμετωπίσω, και με ποιον θα είμαι, και αν ντροπιαστώ, και αν με κοροϊδέψουν, και αν δεν τα καταφέρω, και αν πεθάνω γιατί δεν θα αντέξω τόση πίεση και άλλα πολλά αν, τα οποία τυραννούν το μυαλό αυτών των ανθρώπων.
Φτάνουμε λοιπόν, στο σημείο να φοβόμαστε τον ίδιο το φόβο μήπως μου συμβεί κάτι, και να κλεινόμαστε όλο και πιο βαθιά σε ένα φαύλο κύκλο υποθέσεων, που δε μας οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στο δρόμο της απομόνωσης και της αποξένωσης από τους δικούς μας ανθρώπους, καθώς κάποιος, που δεν έχει βιώσει όλο αυτό, το οποίο λέγεται κρίση πανικού, πολύ δύσκολα μπορεί να μας καταλάβει.
Ο φόβος αυτός, είναι αρκετά επικίνδυνος, καθώς, μπορεί να μας στερήσει τους φίλους μας, τις εξόδους μας, τις επαφές με τους ανθρώπους, ακόμα και την ίδια της δουλειά μας. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το όποιο υποφέρει από κρίσεις πανικού, υποφέρει συχνά και από κατάθλιψη, ιδίως τα άτομα που πάσχουν από αγοραφοβία, καθώς αναγκάζονται να μένουν σε ασφαλές για εκείνα μέρος με αποτέλεσμα την επιλογή της απομόνωσης.
Ωστόσο, υπάρχουν παράλληλα και οι περιπτώσεις, όπου άτομα με κατάθλιψη συχνά, κάποια στιγμή στην ζωή τους μπορεί να αντιμετωπίσουν και κάποιου είδους κρίσεις πανικού. Εδώ, συμβαίνει το αντίστροφο, καθώς το άτομο είναι κλεισμένο στο χώρο του και στην έξοδο του δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει έναν κόσμο ξένο και δύσκολο για εκείνο, με αποτέλεσμα να επέρχεται μια κρίση πανικού.
Το πρώτο κομμάτι της θεραπείας λοιπόν είναι η αναγνώριση και κατανόηση του προβλήματος. Ενώ σε ένα δεύτερο στάδιο, προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις λανθασμένες ιδέες με νέα γνωστικά σχήματα. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν την ιδέα του φόβου με νέες ιδέες: τι θα γινόταν εάν δοκίμαζα να κάνω αυτό; Πώς θα αντιδρούσα; Τι κατάληξη θα είχε η επιλογή μου;
Οπωσδήποτε, η στήριξη του περιβάλλοντος ενθαρρύνει το άτομο και το βοηθά στα πρώτα βήματα της θεραπείας, η θεραπεία μπορεί να επέλθει και χωρίς τη βοήθεια ειδικού, αρκεί το άτομο να ασχοληθεί με την κατάστασή του και να δείξει το απαραίτητο ενδιαφέρον. Εάν τα συμπτώματα επιμένουν, τότε η βοήθεια του ειδικού κρίνεται απαραίτητη ώστε να μην διογκωθεί το πρόβλημα.
