Η κλοπή ως ψυχική ασθένεια

  Η κλοπή, υπό το πρίσμα του Ποινικού Κώδικα, είναι ένα έγκλημα, το οποίο τιμωρείται από τον νόμο. Πιο συγκεκριμένα, είναι το να αφαιρεί κάποιος ένα αντικείμενο από την κατοχή κάποιου άλλου, με σκοπό τη χρήση από τον νέο κάτοχο.

  Αν γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε ότι η κλοπή με διάφορες μορφές συναντάται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, σε όλες τις φυλές ανά τον κόσμο. Το κίνητρο; Άλλοτε οι οικονομικές συνθήκες, άλλοτε οι βιολογικές ανάγκες, άλλοτε τα ψυχολογικά αίτια.

  Σε αυτό το άρθρο, θα εστιάσουμε κυρίως σε αυτά. Πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε μία συμπεριφορά ενός άστεγου, ο οποίος αρπάζει ένα καρβέλι ψωμί, χωρίς να πληρώσει, με το αίτιο της πείνας. Επίσης, θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά ενός επιχειρηματία, ο οποίος εξαιτίας της φιλοδοξίας και της απληστίας του, με νόμιμους ή μη τρόπους κατακτά τον επιχειρηματικό κόσμο “κλέβοντας” από μικρότερες ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις.

  Τι γίνεται όμως, όταν ο “κλέφτης” αρπάζει χωρίς πραγματική ανάγκη, ή μάλλον χωρίς εμείς να μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ανάγκη που έχει. Πρόκειται για την κλεπτομανία, μία ακαταμάχητη ανάγκη του να κλέβεις, χωρίς όμως να υπάρχει ένα προμελετημένο σχέδιο ή κάποια βιολογική-οικονομική ανάγκη.

  Εντάσσεται στις ψυχικές διαταραχές, όπου το άτομο αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του. Μία πηγαία παρόρμηση τον ωθεί να κλέψει αντικείμενα, τα οποία στην πραγματικότητα του είναι άχρηστα και περιττά, και που ίσως την επομένη, τα πετάξει κιόλας.

  Ο κλεπτομανής είναι σαν να υπακούει σε μία άρρητη διαταγή που του λέει “πάρε ότι μπορείς, κλέψε, γέμισε το κενό τώρα”. Τι είναι αυτό το κενό; Πρόκειται για το συναισθηματικό κενό που βρίσκεται μέσα του και του δημιουργεί τεράστια ένταση, η οποία κατευνάζεται στην παρούσα φάση με την κλοπή.

  Η ένταση γίνεται ικανοποίηση, ευχαρίστηση και ευφορία, όμως μετά την ανακούφιση και το σβήσιμο της έντασης, άλλα συναισθήματα έρχονται να κατακλύσουν το άτομο με κλεπτομανία. Οι τύψεις, η θλίψη, ο φόβος έρχονται να καλύψουν τη στιγμιαία πληρότητα που ένιωσε ο κλεπτομανής.

  Το άτομο που πάσχει, γνωρίζει καλά πως ότι κάνει δεν είναι αποδεκτό και θεμιτό από την κοινωνία και μια νέα ένταση τώρα έρχεται να τον κυριεύσει μαζί με εσωτερικές συγκρούσεις για την πράξη του και τεράστιο θυμό. Όμως, η παρόρμηση και η αδυναμία αυτοελέγχου είναι μεγαλύτερες από την ικανότητα του να σκέφτεται και να πράττει λογικά.

  Όπως, λοιπόν, θα βοηθούσαμε έναν άνθρωπο που πεινάει, δίνοντάς του ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να μη φτάνει στο σημείο να διαπράττει την κλοπή, αντίστοιχα θα πρέπει να στηρίξουμε έναν ψυχικά ασθενή με την κατανόηση μας και με το να ακούσουμε τις ανάγκες του, βοηθώντας τον να τις αναγνωρίσει και να τις καλύψει ψυχοσυναισθηματικά και όχι υλιστικά.

Το πολύτιμο αγαθό της ψυχικής υγείας

  Η ψυχική μας υγεία, τόσο εύθραυστη και συνάμα τόσο σημαντική στη ζωή μας. Μπορεί να μας επηρεάσει, να μας κατευθύνει, να μας αποπροπροσανατολίσει, ακόμη και να μας καθηλώσει, εάν για κάποιο λόγο εκλείψει.

  Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι το υπέρτατο αγαθό, αφού μπορεί και καθορίζει όλους τους τομείς στη ζωή μας. Εάν για κάποιο λόγο δεν είμαστε καλά, νιώθουμε εξίσου πως σε τίποτε δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε ικανοποιητικά, ούτε στη δουλειά μας, ούτε στις δραστηριότητες μας, αλλά ούτε και στις συναναστροφές μας με τους άλλους.

  Οφείλουμε να προστατεύουμε τον ψυχικό μας κόσμο με κάθε τρόπο. Κανείς και τίποτε δε θα πρέπει να μπαίνει πάνω από αυτόν, διότι αν δεν είμαστε καλά εμείς, όπως προαναφέρθηκε, τίποτε δεν μπορεί να λειτουργήσει καλά.

  Ωστόσο, ο πόνος και τα στρεσογόνα γεγονότα είναι κομμάτια της ζωής και δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, κανείς δεν μπόρεσε άλλωστε. Ένας χωρισμός, ένα πένθος, ένας τσακωμός, μπορούν να μας επηρεάσουν. Πως όμως, μπορούμε να προστατευτούμε;

  Η ψυχική υγεία μοιάζει με γυαλί, που αν ραγίσει δύσκολα θα κολλήσει και πάλι, τα κατάλοιπα κάθε άσχημου γεγονότος, πάντα θα βρίσκονται κάπου μέσα μας, να μας θυμίζουν όλα όσα έχουμε περάσει. Η λύση, μαθαίνω να ζω και με τα καλά και με τα άσχημα.

  Εάν υπάρχει κάτι που μας ενοχλεί, μονάχα εάν το δουλέψουμε με τον εαυτό μας, μπορούμε να το αποβάλλουμε. Φυσικά δεν εννοώ να το ξεχάσουμε, απλώς να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

  Βέβαια, πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από πιο βαριές ψυχικές ασθένειες, σε αυτές τις περιπτώσεις οι ειδικοί ψυχικής υγείας θα πρέπει να είναι αρωγοί και υποστηρικτές στην επανάκτηση της ψυχικής υγείας.

  Ακόμα και εάν όλα φαίνονται τόσο δύσκολα, η επιμονή και η υπομονή μας μπορούν και πάλι να φέρουν την ισορροπία και τη γαλήνη μέσα μας. Οι επιλογές συχνά είναι δικές μας. Για παράδειγμα το να μη σχετιζόμαστε με αρνητικούς ανθρώπους ή ανθρώπους, οι οποίοι μας κάνουν κακό.

  Επίσης, οι στιγμές χαλάρωσης σε καθημερινή βάση, θα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή μας, διότι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε πιο ικανοποιητικά τις αγχογόνες καταστάσεις, όποτε προκύπτουν.

  Όπως μεριμνείτε για την εξωτερική σας εμφάνιση κάνοντας γυμναστική, ακολούθως να μεριμνείτε και για τον εσωτερικό σας κόσμο, δουλεύοντας με τον εαυτό σας και τους γύρω σας για όλα όσα σας απασχολούν.

  Αντιμετωπίστε την ψυχική υγεία, ως το υπέρτατο αγαθό και φροντίστε να τη διατηρείτε πάντα σε άριστη κατάσταση, καθώς μονάχα με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να ζήσετε με ηρεμία, ισορροπία και γαλήνη.

Έρωτας σα φυλακή

Έρωτας, μια λέξη τόσο δυνατή σαν τον άνεμο, σε πηγαίνει και σε φέρνει μία από τη μια πλευρά και μία από την άλλη. Συχνά χάνεις τον έλεγχο και αδυνατείς να ανταπεξέλθεις, πέφτεις κάτω, σηκώνεσαι, και πάνω που νομίζεις ότι τα 'χεις καταφέρει, εκείνος είναι εκεί έτοιμος να σε κατασπαράξει για ακόμη μία φορά.

  Ο έρωτας δεν είναι μόνο αγάπες και λουλούδια, μπορεί να χαθείς μέσα του λες και βρίσκεσαι στη δύνη μιας τρικυμίας, αδύναμος να αντιδράσεις, μένοντας παθητικός και αβοήθητος σε μια σχέση που όσο και αν σε οδηγεί σε έναν συναισθηματικό θάνατο, άλλο τόσο σου δίνει ζωή και νιώθεις να πετάς στα ουράνια.

  Κι όμως, συχνά, ο έρωτας μοιάζει με φυλακή, που βρίσκεσαι κλεισμένος μέσα χωρίς βούληση, χωρίς επιλογές, μια κατάσταση που το μυαλό την ερμηνεύει ως αγάπη. Δυστυχώς, μόνο αγάπη δεν είναι, είναι η φυλακή του έρωτα.

  Οι φυλακισμένοι ή αλλιώς ερωτευμένοι δε ζουν ή μάλλον αντί να ζουν, βασανίζονται, λιώνουν μέρα με τη μέρα σε σχέσεις αδιέξοδες, σε σχέσεις που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα, μονάχα πόνο και αιχμαλωσία σε βυθισμένα συναισθήματα ανύπαρκτα ή υπαρκτά, συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία.

  Όταν ένας ερωτευμένος είναι σα φυλακισμένος, ζει σε μια σχέση εξάρτησης, τόσο των συναισθημάτων του, όσο και των μαθημένων συμπεριφορών του, η ποινή είναι ισόβια και εάν κάποιος δεν τον τραβήξει από τον βυθό της φυλακής του, μπορεί να εκτίσει την ποινή έως τον θάνατό του.

  Τέτοιου είδους σχέσεις βιώνουν καθημερινά νέα παιδιά και ενήλικες, ζευγάρια που έχασαν το νόημα των ευτυχισμένων στιγμών, και ενώ οι γύρω παρατηρούν τα πάντα, κανείς δεν απλώνει το χέρι να βοηθήσει. Μονάχα οι φυλακισμένοι μπορούν να σπάσουν τα δεσμά τους, να δούνε την πραγματικότητα και να αποφυλακιστούν.

  Δεν είναι δύσκολο να βγεις από τη φυλακή του έρωτα, χρειάζεται όμως μεγάλο θάρρος και μεγάλη δύναμη για να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Μερικές φορές είναι αρκετό ένα κλικ, για να γυρίσει τα γρανάζια του μυαλού προς την αντίθετη κατεύθυνση και η ψυχή να αλλάξει μονοπάτι αφήνοντας τον παρελθόν πίσω, αναζητώντας ένα μέλλον ξέγνοιαστο, μα κυρίως χωρίς εξαρτήσεις σε παθολογικές σχέσεις.

  Η πόρτα βρίσκεται μπροστά, αρκεί να την ανοίξεις και να περάσεις από την άλλη πλευρά, και τότε μπορείς να γνωρίσεις την άλλη όψη του έρωτα, την όμορφη, τη γλυκιά, γιατί μονάχα αυτός του είδους ο έρωτας θα έπρεπε να κυριαρχεί στις σχέσεις, και τα μέλη που την απαρτίζουν μονάχα αυτόν να κυνηγούν.

  Σχέσεις παθολογικές μόνο κακό μας κάνουν, η απόφαση της αποφυλάκισης είναι μονάχα δική μας υπόθεση. Το να ζήσουμε στη σχέση μας ελεύθεροι και ανεξάρτητοι είναι στο χέρι μας, φτάνει να αναλογιστούμε τα οφέλη ενός αγνού έρωτα και τα δεινά ενός έρωτα, ο οποίος μοιάζει με φυλακή.

  Μην αφήνετε λοιπόν, τη ζωή σας να περνάει σε μια φυλακή, ζήστε χωρίς δεσμά, ξέγνοιαστοι μα κυρίως ευτυχισμένοι!

Γεμίζοντας ένα άδειο κεφάλι-Αλλάζοντας μία γνώμη

  Καθώς μεγαλώνουμε και συναναστρεφόμαστε με το περιβάλλον μας, οικογενειακό, φιλικό αναπόφευκτα η συμπεριφορά μας, οι σκέψεις μας, το μυαλό μας επηρεάζουν και επηρεάζονται. Επηρεάζουμε με τις απόψεις μας τους γύρω μας κι εκείνοι επηρεάζουν και αλλάζουν τις δικές μας απόψεις.

  Πόσο εύκολο όμως είναι να αλλάξεις μία γνώμη σε κάποιον, ο οποίος έχει ήδη εγκαθιδρυμένες τις απόψεις του; Ιδίως μάλιστα όταν δεν πρόκειται για έναν νέο, άλλα για ανθρώπους που έχουν ζήσει πολλές εμπειρίες και έχουν σχετιστεί με πολλούς ανθρώπους, με αποτέλεσμα να έχουν διαμορφώσει τον δικό τους χαρακτήρα και τις δικές τους αντιληπτικές απόψεις για τη ζωή.

  Το πιο εύκολο είναι να γεμίσεις ένα άδειο κεφάλι. Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε στα μικρά παιδιά, τα οποία τώρα διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους, και ότι και να τους πεις το πιστεύουν, ακόμη και εάν αυτό είναι το πιο τρελό πράγμα. Μπορεί να παραξενευτούν, αλλά θα το πιστέψουν και θα το αποδεχθούν χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις.

  Τι γίνεται όμως με το μυαλό ενός ενήλικα ή ακόμα και ενός έφηβου; Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει τη γνώμη του; Μέσα από τη συζήτηση και κυρίως, την ισχυρή μέθοδο της πειθούς, μπορούμε εύκολα να δούμε πολλούς να αλλάζουν γνώμη για ότι πίστευαν, ακόμη και για ότι θεωρούσαν χρόνια ως τη δικιά τους αλήθεια.

  Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση η αλλαγή της γνώμης, ιδίως σε άτομα τα οποία είναι ισχυρογνώμονες, και ακόμα και εάν λανθάνουν θα υπερασπιστούν έως το τέλος τις απόψεις τους. Χρειάζεται διπλωματία, μα κυρίως επιχειρήματα, τα οποία θα στηρίξουν τις οποιεσδήποτε απόψεις μας.

  Βασικό παράγοντα κατέχει ο χαρακτήρας του συνομιλητή, εάν είναι αφελής, εάν είναι διαλλακτικός, εάν είναι ανοιχτός στη συζήτηση είναι θετικές ενδείξεις για ένα επιτυχές αποτέλεσμα στον στόχο μας, δηλαδή την αλλαγή των απόψεων του.

  Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν κάποιος είναι πονηρός, καχύποπτος, αδιάλλακτος, ιδιότροπος και ισχυρογνώμων. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμη και μία ισχυρή επιχειρηματολογία μπορεί να ναυαγήσει.

  Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, πως θα πρέπει να είμαστε; Ανοιχτοί ή κλειστοί στις νέες απόψεις, αφελείς ή καχύποπτοι και πονηροί για οτιδήποτε ακούμε; Και τελικά, να εμπιστευόμαστε ή όχι αυτόν που έχουμε απέναντι μας.

  Οι αρχαίοι έλεγαν “παν μέτρον άριστον”, μονάχα με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πάμε μπροστά, φυσικά και θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σε ότι ακούμε, όμως δε βοηθά καθόλου το να κρατάμε παρωπίδες και να μένουμε κλεισμένοι στη γυάλα της δικής μας πραγματικότητας.

  Ας αφηνόμαστε λοιπόν, ελεύθεροι που και που στο να ακούμε και τις απόψεις των άλλων, και εάν δε θέλουμε να τις αποδεχτούμε στο χέρι μας είναι. Φιλτράρουμε τις πληροφορίες, τις αξιολογούμε κρατάμε αυτά που μας ταιριάζουν και πετάμε τα υπόλοιπα. Μονάχα έτσι, μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά παράλληλα να βελτιώνουμε και τις σχέσεις μας με τους άλλους.

 

 

Το φαινόμενο της υπαρξιακής πρεσβυωπίας

 

  Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος θα μπορούσε να πει πως δεν έχει προβλήματα, μικρός ή μεγάλος. Καθημερινά, αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα σοβαρά ή ασήμαντα, ωστόσο ο τρόπος, ο οποίος τα διαχειριζόμαστε είναι η ειδοποιός διαφορά, που μας κάνει να διαφέρουμε μεταξύ μας.

  Έχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί είμαστε τόσο καλοί στο να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων, ενώ στα δικά μας νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε σε μία θάλασσα και να μην ξέρουμε πως πρέπει να συμπεριφερθούμε, σαν να μη μάθαμε ποτέ τι θα πει κολύμπι.

  Και δεν αναφέρομαι σε όλους αυτούς, οι οποίοι ασχολούνται με τα προβλήματα των άλλων, και κατά κάποιο τρόπο έχουν αποκτήσει και την ιδιότητα του συμβούλου. Αλλά στον οποιοδήποτε, που αν του ζητούσες τη βοήθεια του και ήταν διαθέσιμος, με λίγη σκέψη, θα μπορούσε να σου αραδιάσει χιλιάδες εναλλακτικές κατευθύνσεις, τη στιγμή που εσύ βλέπεις μονάχα αδιέξοδο.

  Το φαινόμενο της υπαρξιακής πρεσβυωπίας είναι μία κατάσταση, κατά την οποία αδυνατούμε να δούμε κοντά, όλα αυτά δηλαδή τα θέματα που σχετίζονται με εμάς, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τις καταστάσεις. Αντίθετα ότι αφορά τα μακριά, δηλαδή τα θέματα που απασχολούν τρίτους, καταφέρνουμε να απαντάμε και να σκεφτόμαστε πολύπλευρα χωρίς καμία δυσκολία.

  Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί είμαστε καλοί σύμβουλοι για τους άλλους και όχι για τον ίδιο μας τον εαυτό; Καθώς μεγαλώνουμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πιο σοβαρά, καθότι οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις από τη ζωή ολοένα και αυξάνουν, αποκτούμε σιγά σιγά τρόπους αντιμετώπισης των διαφόρων καταστάσεων.

  Το πώς θα διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις, εξαρτάται από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον και τις επιρροές του. Εάν για παράδειγμα, λύνουμε τα προβλήματα μόνοι μας ή με τη στήριξη των άλλων. Εάν είμαστε ευέλικτοι ή σταθεροί στις απόψεις μας. Εάν προσαρμοζόμαστε εύκολα στις καταστάσεις και είμαστε διαλλακτικοί ή εάν δεν υποχωρούμε και εμμένουμε στις απόψεις μας, είτε είναι σωστές, είτε είναι λάθος.

  Μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία οι άνθρωποι καταφέρνουν να αποκτήσουν δεξιότητες διαχείρισης των δύσκολων καταστάσεων. Όπως επίσης, να βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους και να βλέπουν την κατάσταση σαν να μην τη ζουν οι ίδιοι. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να καταφέρνουν να λύνουν ευκολότερα τα θέματα που τους απασχολούν, λες και επρόκειτο για κάποιον άλλον και όχι για τους ίδιους.

  Το φαινόμενο της υπαρξιακής πρεσβυωπίας δεν είναι απαραίτητα κάτι που μας κάνει κακό, ωστόσο ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να το αποβάλλει και να αποκτήσει τις δεξιότητες, οι οποίες θα τον βοηθήσουν να είναι ο σύμβουλος του εαυτού του!

Ποινή και συμμόρφωση

  Σε αυτό το άρθρο, θα αναλυθεί το μέγεθος της ποινής, την οποία λαμβάνει κάποιος ανάλογα με την πράξη του ή συνηθέστερα ανάλογα με την παράβασή του και κατά πόσο αυτή η ποινή, επιφέρει τελικά, τη συμμόρφωση, στο άτομο που έσφαλε. 

  Παίρνοντας για παράδειγμα, τη σχέση γονέα παιδιού, οι γονείς ανάλογα με τις αξίες και τις αρχές τους, επιβάλλουν τους κανόνες στο σπίτι και αντίστοιχα τις ποινές, όταν συμβεί κάποια αταξία ή κάποια παράβαση των κανόνων αυτών. 

  Παρατηρείται όμως, πως ανάλογα με τον χαρακτήρα του παιδιού, με τη γενικότερη συμπεριφορά του, ακόμα και όταν οι γονείς επιβάλλουν ποινή προς τα δύο τους παιδιά, για την ίδια αταξία, οι ποινές αλλάζουν. Καθοριστικό παράγοντα επίσης, παίζει και η συναισθηματική διάθεση, που κατέχει τη δεδομένη στιγμή ο εκάστοτε γονιός. Αυτό σημαίνει, πως εάν είναι θυμωμένος με κάτι, σίγουρα η ποινή θα είναι μεγαλύτερη, εάν είναι ήρεμος, τότε η ποινή μπορεί να είναι ελάχιστη ή ακόμη και ανύπαρκτη.

  Το θέμα είναι όμως, υπό ποιες συνθήκες ένα άτομο συμμορφώνεται, με μία βαριά ποινή ή με μία ελαφριά ή μήπως οι ποινές δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος συμμόρφωσης;

  Ένας φυλακισμένος, ο οποίος διαπράττει για παράδειγμα μία κλοπή, το ελάχιστο είναι η ποινή δύο ετών εγκλεισμού ή η χρηματική ποινή. Σε περίπτωση εγκλεισμού, όπου το άτομο θα σχετιστεί με εγκληματίες, δολοφόνους και άλλων ειδών παραβάτες, άραγε θα συμμορφωθεί ή θα μπει πιο βαθιά στο μονοπάτι της παρανομίας;

  Ακόμα, και οι ποινές της τροχαίας, όπως παραδείγματος χάρη για το αντικανονικό προσπέρασμα, προσπέρασμα σε σιδηροδρομική διάβαση, φλάς μη χρήση κατά το προσπέρασμα επιβάλλεται ποινή επτακοσίων ευρώ. Αυτό το πόσο επιφέρει  συμμόρφωση στον παραβάτη με σκοπό να μην επαναλάβει την παράβαση;

  Αναρωτιέμαι επίσης, στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες τις οποίες ζούμε, τέτοιου είδους υπέρογκα ποσά επιφέρουν στ’ αλήθεια τη συμμόρφωση στους παραβάτες κάθε είδους;

  Μήπως η αναζήτηση άλλων ειδών συμμόρφωσης, πιθανώς είναι απαραίτητη για πραγματικά θετικά αποτελέσματα στον παραβάτη. Ο εγκλεισμός για παράδειγμα, εάν αντικαθίστατο με σεμινάρια σεβασμού προς την ξένη περιουσία, μήπως θα βοηθούσε περισσότερο; 

  Αυτό το άρθρο, δε γράφτηκε για να κρίνει τους θεσμούς ή τον ποινικό κώδικα, ούτε όμως και τους γονείς, οι οποίοι αναφέρθηκαν παραπάνω, αντιθέτως γράφτηκε, ούτως ώστε να αναλογιστούμε τους λόγους, που πράττουμε μία παράβαση, αλλά και τις άσχημες συνέπειες της. 

  Παράλληλα, γράφτηκε για όλους εκείνους, οι οποίοι επιρρίπτουν ευθύνες και  επιβάλλουν ποινές, μονάχα, να αναλογιστούν τις συνέπειες των ποινών αυτών και εάν τελικά, αντί για συμμόρφωση, επιφέρουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα.

  Σε κάποιο άλλο άρθρο, δε θα παραλείψω να αναφερθώ και στους παραβάτες. Ποιες είναι οι αιτίες που οδηγούνται σε παραβατικές συμπεριφορές και για ποιο λόγο, ακόμη και όταν τιμωρούνται δεν καταφέρνουν να συμμορφωθούν.

Εσωτερικές συγκρούσεις και η αυτοαποδοχή

  Εμείς και ο εαυτός μας, μία σχέση τόσο ουσιαστική στη ζωή μας, που αν για κάποιο λόγο διαταραχθεί, τότε η ψυχική ηρεμία χάνεται και οι συγκρούσεις κάνουν την εμφάνισή τους αισθητή. Άραγε είναι τόσο σημαντική η αποδοχή του εαυτού μας;

  Πολλοί μιλούν για το πώς φαινόμαστε στους άλλους, πως οι άλλοι νιώθουν για εμάς και τι αντίκτυπο έχει αυτό στην αυτοεικόνα μας. Όμως τα πάντα ξεκινούν με το πώς νιώθουμε πρώτα εμείς για τον εαυτό μας.

  Η έννοια της αυτοεκτίμησης και της αποδοχής του είναι μας, με τα ελαττώματά του και τα θετικά του, ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια. Οι κοινωνικές συναναστροφές και τα πρότυπά μας, θα καθορίσουν το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, και πόσο καθοριστικό ρόλο θα παίξει η γνώμη των άλλων στην εικόνα που έχουμε για εμάς.

  Έτσι, σιγά σιγά χτίζεται η προσωπικότητά μας και μαθαίνουμε να ερχόμαστε πιο κοντά στον εσώτερο εαυτό μας. Και τι θα πει αυτό; Πως μαθαίνουμε να αποκτούμε αυτογνωσία, να κρίνουμε τον εαυτό μας, όπου είναι απαραίτητο, να αποδεχόμαστε τα λάθη μας και διαρκώς να προσπαθούμε να βελτιωθούμε και να γίνουμε καλύτεροι, με στόχο φυσικά, να αγγίξουμε τον ιδανικό μας εαυτό. 

  Ο ιδανικός εαυτός, είναι αυτός ο οποίος θα θέλαμε να είμαστε, οι προσδοκίες και τα όνειρα που έχουμε για την προσωπικότητά μας, για τις σχέσεις μας με τους άλλους, για μία καλύτερη θέση στη δουλειά μας για ότι μας αφορά, το οποίο στην ουσία θα μας ανεβάσει ένα επίπεδο, από αυτό που ήδη είμαστε.

  Όταν όμως, δεν υπάρχει η αποδοχή του εαυτού μας, τότε οι εσωτερικές μας συγκρούσεις, μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια εικόνα του εαυτού μας, η οποία δε μας αρέσει. Αρνητικά συναισθήματα μας κατακλύζουν και συχνά η θλίψη συνοδεύει τις σκέψεις μας, σκέψεις, οι οποίες σχετίζονται πάντα με τον εαυτό μας.

  Συχνά, η αυτοαποδοχή συνδέεται με την απουσία αποδοχής από το περιβάλλον μας, όταν οι γύρω μας δε μπορούν να αποδεχτούν αυτό που είμαστε, τότε ο προβληματισμός ασυνείδητα μεταφέρεται μέσα μας και μπαίνουμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε “Γιατί είμαι τόσο λάθος”, “Γιατί δεν μπορώ να γίνω καλύτερος” ή “Εγώ δεν αξίζω τίποτα”, κτλ.

  Όταν εμείς και ο εαυτός μας, τα πάμε καλά, πράγμα που σημαίνει, όταν νιώθω όμορφα με αυτό που είμαι, όταν γνωρίζω τι έχω κάνει στη ζωή μου και για ποιο λόγο αξίζω τον σεβασμό και την εκτίμηση από τους άλλους, τότε μονάχα η ψυχική ηρεμία και γαλήνη μπορεί να με διακατέχει. 

  Μην αφήνετε τους άλλους να σας επηρεάζουν αρνητικά για αυτό που είστε, αλλά και για όλα αυτά, τα οποία μπορείτε να κάνετε. Μην ξεχνάτε να δουλεύετε με τον εαυτό σας και να μην αφήνετε άλυτες συγκρούσεις να περιπλανιόνται μέσα σας. Αποδεχθείτε αυτό που είστε, διότι ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και αξίζει γι’ αυτό ακριβώς που είναι.

Το άτρωτο της εφηβείας

  Η εφηβεία είναι μία περίοδος, η οποία διακρίνεται από ξεγνοιασιά, ανεμελιά και ελευθερία. Αν και οι μαθητικές υποχρεώσεις, φαντάζουν στα παιδιά, μία τεράστια ευθύνη, την οποία, οφείλουν να αναλάβουν, ακόμη και αν δεν το θέλουν, ωστόσο η αίσθηση της ανεξαρτησίας δεν παύει να τους περικλείει κάθε στιγμή της ζωής του.

  Μιλώντας με τους έφηβους, νιώθεις η μαγεία της νιότης να σε συνεπαίρνει. Οι σκέψεις τους για τη ζωή κρύβουν μέσα τους ζωντάνια, αισιοδοξία και πως κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί μπροστά τους και να τους χαλάσει τα σχέδια.

  Τα όνειρά τους μοιάζουν με λουλούδια χρωματιστά, που σου δίνουν την εντύπωση, ακούγοντάς τα, πως χρωματίζουν την ασπρόμαυρη ζωή των ενηλίκων.

  Η εφηβεία διακρίνεται από το άφθαρτο, το άτρωτο, εκείνο, που κανείς δεν μπορεί να χαλάσει, ακόμα και όταν πέφτεις, οι φίλοι σου θα σε σηκώσουν και θα σταθείς γρήγορα στα πόδια σου, κάνοντας ξανά όνειρα, γεμάτος με ελπίδες, που κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει.

  Μιλώντας στα παιδιά, για τους κινδύνους, που ενέχει η εφηβεία, τα μηχανάκια, η παράνομη οδήγηση, οι σεξουαλικές επαφές με τους συνομηλίκους τους, το αλκοόλ, το κάπνισμα, παρατηρείς, πως όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρινά στο μυαλό τους.

  Είναι πολύ δύσκολο να διανοηθούν, πως θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι θύματα ενός τροχαίου ή θύματα μιας σχέσης ή ακόμα και εξαρτημένοι σε μια συνήθεια, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμα κι αν είναι, ακόμα και αν καθημερινά ακούν περιστατικά στην τηλεόραση ή στην περιοχή τους για συνομηλίκους τους, ακόμα και αν οι ίδιοι είναι παρατηρητές αυτών των φαινομένων.

  Κι όμως, τίποτα απ' όλα αυτά δεν μπορεί να τους στερήσει την περιέργεια, την ελπίδα για το αύριο, τη θέληση για ζωή. Το άτρωτο που τους διακρίνει, τους προστατεύει από τον φόβο και εν μέρει αυτό μπορεί να είναι καλό, όμως δεν παύει να είναι και επικίνδυνο.

  Εάν όλα αυτά τα παιδιά είχαν σε μικρό βαθμό έστω, την αίσθηση του φόβου για τις συνέπειες των πράξεων τους, ίσως θρηνούσαμε λιγότερα θύματα, θύματα εννοώντας παιδιά εξαρτημένα, παιδιά νεκρά, παιδιά με προβλήματα ψυχικής ή και σωματικής φύσεως.

  Παρόλα αυτά, στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι ο εκφοβισμός, είτε των εφήβων, είτε των γονιών, αλλά η πρόληψη μέσω της ενημέρωσης. Μην ξεχνάτε λοιπόν, να ενημερώνετε τα παιδιά για όλους τους κινδύνους, που εγκυμονεί η εφηβεία, να συζητάτε μαζί τους και να τα ακούτε.

  Και οπωσδήποτε, είναι σημαντικό να λύνετε εσείς τις απορίες τους, διότι η πληροφόρηση η δίκη σας, σίγουρα είναι πολύ καλύτερη από την παραπληροφόρηση των άλλων.