Η ανηδονία, ένα καθημερινό φαινόμενο

  Η ανηδονία είναι μία κατάσταση, κατά την οποία ο άνθρωπος δεν νιώθει καμία ευχαρίστηση στη ζωή του, απ’ όσα κάνει. Αδυνατεί να χαρεί με τους φίλους του, με την οικογένεια του, ακόμα και με τον σύντροφό του.

  Το άτομο αυτό, παράλληλα δεν νιώθει δημιουργικό, ακόμα και εάν καθημερινά δημιουργεί. Όλα του φαίνονται ανούσια και σε καταστάσεις ευχάριστες, νιώθει μονοτονία και ανία.

  Η ανηδονία συνδέεται με την κατάθλιψη, καθώς είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της. Το άτομο που πάσχει αδυνατεί να το αντιληφθεί συνήθως, ενώ οι γύρω του, το νιώθουν και συχνά το παρακινούν να νιώσει χαρά.

  Εκτός από τις συνήθεις δραστηριότητες, που δεν αποπνέουν ευχαρίστηση, όπως το φαγητό, η εργασία, τα σπορ, οι έξοδοι, τα χόμπι, παράλληλα, το άτομο αδυνατεί να απολαύσει και τη σεξουαλική δραστηριότητα. Ένα κομμάτι, το οποίο αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα, ο σύντροφος που σχετίζεται μαζί του.

  Δυστυχώς, στις μέρες μας, οι καταιγιστικές αρνητικές ειδήσεις από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, δημιουργούν στους περισσότερους ανθρώπους το αίσθημα της ανηδονίας. Και ενώ, δεν έχουν διαγνωσθεί από την ασθένεια της κατάθλιψης, τους κατακλύζει ένα γενικότερο αίσθημα δυσαρέσκειας για τα πάντα.

  Είναι ανάγκη, λοιπόν, να αναθεωρήσουμε τον τρόπο αντίληψης της ζωής μας, να πάψουμε να ασχολούμαστε συνεχώς με αρνητικές καταστάσεις και να δώσουμε σημασία, σε οτιδήποτε όμορφο συμβαίνει στην καθημερινότητά μας.

  Ουσιαστικό ρόλο παίζει, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής μας. Καθένας βλέπει τη ζωή του ποικιλοτρόπως, μέσα από μία διαφορετική οπτική γωνία. Το θέμα είναι να αναζητά πράγματα, που τον κάνουν ευτυχισμένο, που του δίνουν ζωή και δύναμη και να μη μένει στάσιμος στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

  Ας επιλέξουμε να σχετιζόμαστε με ανθρώπους αισιόδοξους, χαμογελαστούς, οι οποίοι θα μας μεταδώσουν την ευχάριστη διάθεσή τους και θα μας βοηθήσουν να δούμε τη ζωή μας, με χαρά και μέσα από μία θετική όψη.

  Αρνητικοί άνθρωποι μας καταβάλλουν και μας ενισχύουν τα συναισθήματα δυσαρέσκειας. Και αν δεν μπορείτε να μείνετε μακριά τους, τότε χαρίστε τους εσείς ένα χαμόγελο και μεταδώστε τη δική σας θετική διάθεση.

  Οπωσδήποτε, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες καθημερινά, και άσχημες, επώδυνες καταστάσεις, οι οποίες μας οδηγούν σε αισθήματα ανηδονίας και αδυναμίας να νιώσουμε οποιαδήποτε χαρά. Η δύναμη μας εκεί θα φανεί, εάν μπορούμε να πολεμήσουμε τις δυσκολίες με θετική ενέργεια, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Μη μένετε με σταυρωμένα χέρια, δεχόμενοι απλώς τη ζωή σας, μονάχα πάρτε τη στα χέρια σας και δημιουργήστε! Μην ξεχνάτε να αναζητάτε το νόημα της ζωής καθημερινά και να προσπαθείτε να αγγίξετε την ευτυχία, εκεί κάπου υπάρχει και η απόλυτη ικανοποίηση!

Μαθαίνοντας από τα λάθη μας

  Χιλιάδες γνωμικά έχουν ειπωθεί περί λαθών και σφαλμάτων στη ζωή των ανθρώπων. Ακόμα και αν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ισχυρίζονται, πως είναι αλάθητοι, πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά.

  Για να θεωρηθεί, πως κάτι είναι λάθος ή δεν έχει γίνει με τον σωστό τρόπο, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος, ο οποίος από την δική του πλευρά, να βλέπει το διαφορετικό, αυτό, που για εκείνον είναι το σωστό.

  Βέβαια, καθότι ζούμε σε μία κοινωνία, οι κανόνες, τα ήθη και έθιμα που την διέπουν θεωρούν γενικότερα κάποιες συμπεριφορές αποδεκτές και κάποιες άλλες αντικοινωνικές. Έτσι, σύμφωνα με την εκάστοτε κοινωνία πράττουν ανάλογα και οι άνθρωποι, που την απαρτίζουν.

  Όσον αφορά τις σχέσεις όμως, οι κανόνες τίθενται από τα μέλη, τα οποία σχετίζονται μεταξύ τους. Το εάν είναι κάτι λάθος, κρίνεται από τα ίδια τα άτομα, και την προσωπικότητα, που έχουν. Το σημαντικό εδώ, είναι να αντιληφθούμε, πως μπορεί για κάποιον να είναι κάτι λάθος, αλλά για κάποιον άλλο όχι.

  Και σε αυτό το σημείο οφείλουμε να διαπραγματευτούμε την αλήθεια, τι ισχύει τελικά και τι όχι. Ο Βολταίρος πριν πολλά χρόνια είπε “Να αγαπάς την αλήθεια και να συγχωρείς το λάθος”. Για να εξελιχθεί μία σχέση οφείλουμε να μάθουμε να συγχωρούμε.

  Όλοι κάνουμε λάθη, μικρά, μεγάλα, άλλα εν γνώσει μας και άλλα ασυνείδητα. Όμως, μέσα από τα λάθη μας καταφέρνουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τους άλλους και τέλος, να ανακαλύψουμε την αλήθεια.

Η συγχώρεση μεταξύ αυτού που έσφαλε και εκείνου που βλάφτηκε είναι αυτή, που θα φέρει την εξέλιξη στις σχέσεις. Μετά από ένα λάθος, η επικοινωνία επιφέρει τη λύση και οι ίδιες μας οι πράξεις, οι οποίες φανερώνουν την κατανόηση των σφαλμάτων μας.

  Άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν, πως δεν σφάλουν ποτέ, είναι εκείνοι οι οποίοι δεν αποδέχονται τον ίδιο τους τον εαυτό και συχνά παραμένουν στάσιμοι, αδυνατώντας να εξελιχθούν σε κοινωνικό και νοητικό επίπεδο.

  Αντιθέτως εκείνοι, οι οποίοι βρίσκουν τη δύναμη να παραδεχτούν τα λάθη τους, αποδέχονται τα ελαττώματά τους, δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό τους, να αλλάξει, να βελτιωθεί και να εξελιχθεί ατομικά, αλλά και κοινωνικά.

  Τέλος, είναι σημαντικό να μαθαίνουμε και από τα λάθη των άλλων, να παίρνουμε παραδείγματα και να προσπαθούμε να μην επαναλαμβανόμαστε. Εξάλλου η ζωή είναι τόσο μικρή, που ο καθένας έχει περιορισμένο χρόνο για το πόσα λάθη μπορεί να κάνει.

Η εύθραυστη φυσιολογικότητά μας

  Καθημερινά ακούμε για εγκλήματα, για αποτρόπαιες πράξεις και προσπαθούμε να αναζητήσουμε τα αίτια, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι κρυβόταν στην ψυχή του δράστη, που τον έκανε να φτάσει σε αυτό το σημείο.

  Η ψυχική μας υγεία είναι πολύ εύθραυστη και ακόμα, και αν έχει χτιστεί με στέρεα θεμέλια, οι υπάρχουσες καταστάσεις μπορεί να την αποδυναμώσουν  και να την γκρεμίσουν από τη μία στιγμή στην άλλη.

  Δεν είναι εύκολο να ανταποκρινόμαστε σε όλα τα χτυπήματα της ζωής. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική αντοχή, αλλά και ένα καλό υποστηρικτικό περιβάλλον, οικογένεια, φίλοι, συγγενείς είναι αυτοί, που μπορούν να λειτουργήσουν σαν υποβοηθητικές κολόνες στις δύσκολες στιγμές μας.

  Ένα πένθος, ένας χωρισμός, μία ζωή γεμάτη στρεσογόνους παράγοντες, μπορεί εύκολα να οδηγήσει κάποιον από την ψυχική υγεία στην ψυχική ασθένεια.

  Πόσες πιθανότητες έχει ένας ψυχικά ασθενής να προβεί σε μία αποτρόπαια πράξη; Όσες ακριβώς και ένας ψυχικά υγιής. Συνήθως όμως, δίνεται σημασία σε εγκλήματα που έχουν πράξει οι ψυχικά ασθενείς. Και εάν ο δράστης δεν είχε ψυχικά προβλήματα, ο κόσμος ψάχνει να τα βρει για να του τα φορτώσει.

  Τελικά, ποιος είναι πιο επικίνδυνος, ένας ψυχικά ασθενής ή ένας ψυχικά υγιής; Και οι δύο το ίδιο, και πιθανώς ο δεύτερος να επιτύχει και καλύτερα την πράξη του, αφού το μυαλό του λειτουργεί άρτια.

  Η ψυχική ασθένεια και η υγεία, ας πούμε πως συνδέονται με μία νοητή γραμμή, στην οποία αμφιταλαντευόμαστε σε όλη τη ζωή μας, αναλόγως με τις κοινωνικές συνθήκες, που βιώνουμε. Το πιο εύκολο είναι να περάσουμε από την υγεία στην ασθένεια, όμως με σημαντική προσπάθεια υπάρχει γυρισμός.

  Δεν είναι σωστό να καταδικάζουμε τους ψυχικά ασθενείς, ως επικινδύνους, γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει επικίνδυνοι. Υπό αντίξοες συνθήκες, ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ένας ψυχικά πάσχοντας.

  Οφείλουμε να σεβόμαστε την οποιαδήποτε ασθένεια, κάποιος μπορεί να κουβαλά, είτε σωματική, είτε ψυχική, και να μην τον πολεμάμε, διότι εκείνος, ήδη κάνει έναν πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό. 

  Ας βγάλουμε τις ταμπέλες, που θέλουμε να δίνουμε στους ανθρώπους και ας τους αντιμετωπίσουμε απλώς σαν ανθρώπους με τις ιδιαιτερότητές τους, τα ελαττώματά τους και τα πλεονεκτήματά τους. 

Γίνε ο δημιουργός της μέρας σου

  Αν και κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ο καθένας από εμάς περιβάλλεται από διαφορετικά κοινωνικά σύνολα, και έχει ζήσει διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις στη ζωή του, αυτό που δεν αλλάζει, είναι, ότι ο καθένας από εμάς, έχει τη δική του ατομική ευθύνη για τη ζωή του.

  Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι εξαρτημένοι σε άλλους ανθρώπους. Οι γυναίκες στους συζύγους τους, τα παιδιά στους γονείς τους. Άνθρωποι, οι οποίοι περιμένουν από τους άλλους να τους πουν τι να κάνουν, πώς να χειριστούν τις καταστάσεις, τις οποίες αντιμετωπίζουν.

  Μία άλλη μερίδα ανθρώπων έχουν τον έλεγχο και διευθύνουν τη ζωή τους, αλλά και των άλλων. Αυτοί είναι η άλλη πλευρά, είναι τα άτομα εκείνα , τα οποία έχουν τον πλήρη έλεγχο και κινούν τα νήματα.

  Κι όμως, αν και φαινομενικά βλέπουμε κάποιους να εξαρτώνται και κάποιους να ελέγχουν και να δίνουν εντολές, στην πραγματικότητα ο καθένας έχει κάνει τις επιλογές του, άσχετα με το περιβάλλον στο οποίο ζει, από τη μέρα της γέννησης του, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει σε ποια κατηγορία θα ανήκει.

  Μόνοι μας φτιάχνουμε τη μέρα μας, εμείς είμαστε αυτοί, που επιλέγουμε το πώς θα ζήσουμε, με ποιους ανθρώπους και υπό ποιες συνθήκες. Ακόμη και από την παιδική ηλικία, το βρέφος μπορεί να είναι ενεργητικό ή παθητικό. Άσχετα με το περιβάλλον του, μπορεί να ελέγχει τους γονείς του ή να είναι εξαρτημένο πάνω τους.

  Πόσο μάλλον, όταν είμαστε ενήλικες, όπου μπαίνουμε στη διαδικασία να επιρρίψουμε ευθύνες σε τρίτους για τη ζωή μας, για τον χώρο εργασίας, που στην ουσία εμείς επιλέξαμε, για τον σύντροφο που μας γνώρισαν, αλλά εμείς δεχτήκαμε να είμαστε μαζί του και για άλλα πολλά, για τα οποία την ευθύνη έχουμε μονάχα εμείς.

  Ο τρόπος σκέψης είναι κυρίαρχος στη ζωή μας. Μονάχα από αυτόν εξαρτόμαστε, και εάν επιθυμούμε να υπακούμε σε εντολές, είναι γιατί εμείς το έχουμε επιλέξει και εάν επιθυμούμε να φτιάχνουμε τη μέρα μας, όπως θέλουμε, είναι γιατί εμείς μπορούμε να το επιλέξουμε.

  Γίνετε λοιπόν, εσείς ο δημιουργός της μέρα σας! Αποβάλλετε αρνητικές σκέψεις και αναλάβετε τη ζωή στα χέρια σας. Αναλάβετε τις ευθύνες των πράξεων σας ή των σκέψεων σας και μετατρέψτε τες σε αυτές που εσείς θέλετε, ώστε να είστε ικανοποιημένοι.

  Ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει ευτυχισμένος, μονάχα, όταν νιώσει, ότι έχει τον έλεγχο της ζωής του, ότι ο ίδιος προκαλεί την ευτυχία του και ότι μόνο αυτός είναι υπεύθυνος για τον τρόπο που ζει.

  Μην αφήνετε τους άλλους να φτιάχνουν τη ζωή σας κι εσείς να είστε τα πιόνια τους. Όλοι μπορούμε να γίνουμε οι παίκτες στο παιχνίδι της ζωής. Αδράξτε τη μέρα και δώστε της εσείς τις πινελιές που θέλετε για να την κάνετε μοναδική! Γίνετε ο δημιουργός της μέρας σας!

Αγάπη χωρίς ανταπόκριση

  Η αγάπη μία λέξη, που από άλλους λέγεται εύκολα και από άλλους μπορεί να μη βγει ποτέ από τα χείλη. Κάποιοι την προσφέρουν απλόχερα και άλλοι από φόβο δεν έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, μένοντας στην άγνοια όλων αυτών, που μπορεί να σου προσφέρει το δόσιμο.

  Μία λέξη τόσο μοναδική, που όλοι μιλούν γι’ αυτήν και για τον τρόπο, τον οποίο θα πρέπει να δίνεται στον σύντροφό μας, στον φίλο μας, στο παιδί μας, στον συνάνθρωπο, στον άγνωστο.

  Λένε πως όσοι δεν αγάπησαν, δεν πόνεσαν, δε γεύτηκαν την ικανοποίηση, που σου προσφέρει το να δίνεις απλόχερα ένα κομμάτι από σένα και να λαμβάνεις την ανταπόκριση αυτής της πράξης, δεν έζησαν ζωή.

  Όταν όμως δεν υπάρχει ανταπόκριση; Όταν η αγάπη βρίσκει ένα τείχος και ο άνθρωπος, που έχεις απέναντί σου δε λαμβάνει και δε στέλνει πίσω ότι πήρε; Τότε μιλάμε για αγάπη δίχως ανταπόκριση.

  Η αγάπη πρέπει να δίνεται δίχως όρους, δίχως προσμονή ανταλλάγματος, αλλιώς δε μιλούμε για αγάπη, αλλά για μία πράξη με σκοπό το προσωπικό όφελος.

  Η αγάπη πρέπει να δίνεται δίχως σκέψη, να εξέρχεται ασυνείδητα από μέσα μας, χωρίς περιορισμούς, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς ενδοιασμούς. Είναι το πλήρες δόσιμο σε έναν άνθρωπο και η πλήρης αποδοχή του, όπως είναι με τα ελαττώματα και τα πλεονεκτήματα του.

  Η αγάπη είναι μία συνεχής διαδικασία εφ’ όρου ζωής. Η αγάπη είναι ελευθερία και όχι δέσιμο, διότι όταν δένεις τον άλλον κοντά σου και δεν τον αφήνεις ελεύθερο, λειτουργείς προς ιδίων όφελος, και του στερείς ότι πιο πολύτιμο υπάρχει, την ανεξαρτησία του και την ελεύθερη βούληση πράξεων και σκέψεων.

  Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση, η ικανοποίηση των συναισθημάτων, που βιώνει το άτομο που αγαπά, είναι αρκετή για να μην σταματήσει να αισθάνεται όλα αυτά τα περίεργα παράξενα, ιδιαίτερα και μοναδικά στοιχεία, που σου προσφέρει η αγάπη.

  Το πρόβλημα όμως, δεν το έχει αυτός, που ξέρει να αγάπα, αλλά αυτός που δεν έμαθε να δίνει την αγάπη του, αυτός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα συναισθήματα του άλλου. Αυτός που αδυνατεί να νιώσει.

  Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά πράγματα, και αυτοί οι άνθρωποι την αναζητούν σε αυτά, χάνοντας τους ανθρώπους από τη ζωή τους, χάνοντας στιγμές, που θα τους έκαναν ευτυχισμένους, χάνοντας το νόημα της ζωής.

  Μην σταματάτε να νιώθετε, να αισθάνεστε πλήρεις, γεμάτοι από έντονα συναισθήματα, αγάπη, έρωτα, χαρά ακόμη και αρνητικά συναισθήματα, πόνο, θλίψη, όλα μέσα στη ζωή είναι και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα και όσο πιο πολύ ανοιχτοί είμαστε στα συναισθήματά μας, τόσο πιο πολύ αισθανόμαστε ζωντανοί.

  Μην αφήνετε, λοιπόν, τη ζωή σας να περνά και εσείς να είστε οι παρατηρητές της, απλά ζήστε την, ως πρωταγωνιστές της δικής σας ταινίας!

Το υποσυνείδητο κάτι θέλει να σου πει

  Το σώμα μας είναι άρρηκτα δεμένο με το μυαλό μας, με τον εγκέφαλό μας, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αποστολή των μηνυμάτων, όλων αυτών που κάνουμε, που σκεπτόμαστε, που νιώθουμε. Μόνο όταν ψυχή και σώμα δουλεύουν αρμονικά βρισκόμαστε σε ισορροπία και λειτουργούμε αρμονικά.

  Το υποσυνείδητο είναι μία λειτουργία του εγκεφάλου, για την οποία ενώ δεν έχουμε πρόσβαση, είμαστε υπεύθυνοι για ότι περιέχει, εμείς επιλέγουμε τι θα στείλουμε σε αυτήν τη μεγάλη αποθήκη, η αποθήκη όμως, επιλέγει πότε θα μας στείλει πίσω τις αποθηκευμένες της πληροφορίες, δηλαδή τις μνήμες μας.

  Όταν στον οργανισμό μας συμβαίνει κάτι, συνήθως το πρώτο ξυπνητήρι είναι το σώμα μας, πόνοι στο στομάχι, ξηροστομία, ζαλάδες, ναυτίες είναι μερικά από τα συμπτώματα, που εάν δεν υπάρχει κάποια παθολογία, σε ενημερώνουν, ότι κάτι σου συμβαίνει και οφείλεις να το διερευνήσεις.

  Οι αιτίες των συμπτωμάτων είναι το άγχος, το στρες, η κόπωση, υπερβολική ενασχόληση με κάτι, ψυχολογική κούραση, και άλλοι στρεσογόνοι παράγοντες, οι οποίοι είναι ικανοί να επηρεάσουν την ψυχική μας ισορροπία.

  Συχνά, δεν το καταλαβαίνουμε, πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, γιατί έχουμε πιεστεί, ή γιατί βρισκόμαστε σε μία έκρυθμη κατάσταση κι ως ότου να το αντιληφθούμε τα συμπτώματα έχουν περάσει σε ένα δεύτερο επίπεδο.

  Το δεύτερο επίπεδο είναι εκείνο το οποίο, το άτομο έχει αντιληφθεί πλέον τα συμπτώματα, αλλά αδυνατεί να τα αποβάλλει. Το άγχος, η κόπωση έχουν γίνει κομμάτι της ζωής του και ή έχει αρχίσει και ζει με αυτά ή συνειδητοποιεί το πρόβλημα και προσπαθεί να αναζητήσει βοήθεια.

  Σε αυτή τη φάση το υποσυνείδητο κάνει την εμφάνισή του, εικόνες του παρελθόντος μέσα από όνειρα, μέσα από σκέψεις που δεν θέλουμε να κάνουμε, αλλά απρόσμενα εμφανίζονται στο μυαλό μας, καταστάσεις που μας ενοχλούν ή μας επηρεάζουν προσπαθούν βίαια να μπουν στην ζωή μας και να τραβήξουν το ενδιαφέρον μας.

  Το υποσυνείδητο είναι και αυτό ένα ξυπνητήρι που κάτι θέλει να σου πει, είναι άλυτες υποθέσεις που έχεις καταχωνιάσει σε μια αποθήκη και σε φωνάζει τώρα να τις λύσεις, είναι τα όνειρα, που πέταξες κάποτε και τώρα ζητούν εκπλήρωση.

  Έτσι εμφανίζεται και μας στέλνει μηνύματα, τα οποία οφείλουμε να αποκωδικοποιήσουμε και να ερμηνεύσουμε, αφού αναγνωρίσουμε λοιπόν τι αφήσαμε πίσω, που ακόμα παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή μας, το ανακαλούμε και προσπαθούμε να το διορθώσουμε. Αλλιώς, κάπου κάπου η παρουσία του θα μας γίνεται αισθητή.

  Όταν το υποσυνείδητο κάτι θέλει να σου πει, απλώς άκουσέ το και δείξε το απαραίτητο ενδιαφέρον, μην το καταχωνιάζεις, γιατί εκείνο πάλι θα βρει μια μικρή μικρή τρυπούλα, θα χωθεί και θα μπει ξανά στην ζωή σου!

Καλοκαιρινά φλερτ και σχέσεις της μιας βραδιάς

  Κάθε καλοκαίρι άνδρες και γυναίκες έφηβοι, ενήλικοι και μεσήλικοι θα μπορούσα να προσθέσω, αναμένουν την καλοκαιρινή περίοδο να ανανεωθούν, να πάρουν δυνάμεις για τον Χειμώνα και να γνωρίσουν νέους έρωτες. Πόσο ασφαλές συναισθηματικά μπορεί να είναι αυτό; Άνδρες και Γυναίκες επιδιώκουν τα ίδια πράγματα;

  Οι καλοκαιρινοί έρωτες συνήθως σου δίνουν ζωή, ενέργεια, και σου γεμίζουν τις μπαταρίες. Και καμιά φορά μπορεί να οδηγήσουν και σε σοβαρές σχέσεις ή γάμους του ενός μηνός από κεραυνοβόλο έρωτα. Τα μισοκαλυμμένα σώματα των ανδρών και γυναικών δίνουν την ευκαιρία να περάσουν άμεσα οι ενδιαφερόμενοι στο δεύτερο στάδιο μιας σχέσης, του γνωρίζω όλες τις ατέλειες.

  Έτσι, δεν χρειάζεται να προσπαθούν να κρύψουν και πολλά, γνωρίζοντας κάποιον, αφού ήδη η εμφάνιση προδίδει τα πάντα. Και αν κάποιοι έχουν ατέλειες μπορούν πολύ καλά με την προσωπικότητά τους να μεταθέσουν το ενδιαφέρον άλλου.

  Το να μπει στη διαδικασία φλερτ ένας άνδρας δεν του λέει τίποτα αν πετύχει, πέτυχε αν όχι πάμε παρακάτω. Αντιθέτως, οι γυναίκες χρειάζονται κάποιο δέσιμο συναισθηματικό, ακόμα και όταν πρόκειται για μία εφήμερη σχέση, έτσι, το κόστος της αποτυχίας συχνά είναι λίγο μεγαλύτερο από αυτό των ανδρών.

  Οποιαδήποτε συναισθηματική επένδυση, ή ανάλωση των συναισθημάτων σε κάτι εφήμερο κοστίζει και στα δύο φύλα, διότι ναι μεν γνωρίζουν εξαρχής, ότι πρόκειται για μία σχέση με ημερομηνία λήξης, όμως η καρδιά δεν μπορεί να προκαθοριστεί από το μυαλό για το τι μπορεί να νιώσει. Έτσι, συχνά, άνδρες και γυναίκες πέφτουν στην παγίδα του έρωτα.

  Ένας καλοκαιρινός έρωτας μπορεί να οδηγήσει και σε γάμο, ακόμα και όταν η γνωριμία δεν είναι πάνω από ένα ή δύο μήνες, πρόκειται για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αυτές οι σχέσεις έχουν πιθανότητες επιτυχίας, όμως μπορεί και να οδηγηθούν σε μία τεράστια καταστροφή, όταν η ανεμελιά του καλοκαιριού σβήσει και το ζευγάρι επιστρέψει στην πραγματικότητα.

  Τα δύο φύλα συνήθως δεν επιδιώκουν το ίδιο από μία σχέση της μιας βραδιάς ή γενικότερα από μία εφήμερη καλοκαιρινή σχέση. Οι άνδρες αναλόγως ηλικίας βέβαια, αλλά και προσωπικότητας, συνήθως επιδιώκουν το σεξ και όχι κάτι που θα διαρκέσει και μετά το πέρας του καλοκαιριού.

  Αντιθέτως, οι γυναίκες εν γνώσει τους μπορεί να επιδιώκουν το σεξ, όμως συνήθως στο πίσω μέρος του μυαλού τους θέλουνε να υπάρχει και συνέχεια, τα πάντα γίνονται για κάποιο σκοπό και αυτός δεν είναι μόνο ένα κρεβάτι αλλά κάτι παραπάνω.

  Ολοκληρώνοντας, αυτό που είναι σημαντικό, είναι να γίνει κατανοητό από την αρχή και από τα δύο φύλα τι ζητάει ο καθένας, έτσι χωρίς παρεξηγήσεις, θα καταφέρουν να ζήσουν τις στιγμές με το απαραίτητο συναισθηματικό φορτίο που απαιτείται χωρίς να επενδύουν λανθασμένα.

  Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, πως ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, όπως επίσης και η ιδιοσυγκρασία του και ο τρόπος συμπεριφοράς του, έτσι ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η οποιαδήποτε εφήμερη καλοκαιρινή σχέση, ας αφήσουμε να αποφασίσει ο έρωτας!

Ενεργητική ακρόαση: μαθαίνοντας να ακούω

  Όταν μιλούμε για ενεργητική ακρόαση συνήθως, ο όρος μας παραπέμπει σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας ή σε κάποιον σύμβουλο κατάρτισης ή γενικότερα σε κάποιον, ο οποίος οφείλει συνήθως, λόγω επαγγέλματος να ακούει καλά τον συνομιλητή του.

  Ωστόσο, καθημερινά στις διαπροσωπικές μας σχέσεις υπάρχουν προβλήματα στην επικοινωνία μας, τα οποία μπορούν να επιλυθούν εύκολα όταν γίνουμε απλώς, ενεργητικοί ακροατές και μάθουμε να ακούμε.

  Συχνά, κάποιος έρχεται να μας ζητήσει την βοήθειά μας σε κάποιο πρόβλημά του, το παιδί μας, ο σύντροφός μας, ένας φίλος ή μία φίλη. Αυτό που σπεύδουμε να κάνουμε είναι να πούμε αμέσως τη συμβουλή μας, ακόμα και εάν ο συνομιλητής μας δεν την έχει ζητήσει.

  Η ενεργητική ακρόαση δεν είναι απλώς το άκουσμα ενός προβλήματος είναι μία διαδικασία, πιο ουσιαστική. Σχετικά λοιπόν, με το παραπάνω παράδειγμα ο συνομιλητής μας θα μπορούσε να νιώσει καλύτερα μόνο και μόνο επειδή κάποιος άκουσε το πρόβλημά του, και όχι επειδή εμείς θα του δίναμε την λύση σε αυτό.

  Είναι λοιπόν, απαραίτητο όταν ακούμε, να μάθουμε να ακούμε σωστά και ενεργητικά. Η σωστή έκφραση είναι να ακούμε με όλες μας τις αισθήσεις, οι εκφράσεις του προσώπου μας συχνά, φανερώνουν εάν ακούμε με ενδιαφέρον κάποιον ή εάν βαριόμαστε. Παράλληλα, τα νεύματα είναι βοηθητικά στο να ενθαρρύνουμε κάποιον, που μας εμπιστεύεται το πρόβλημά του, ώστε να συνεχίσει να μας μιλά.

  Η ενεργητική ακρόαση στοχεύει στο να ακούσουμε τις ανάγκες του συνομιλητή μας, να διερευνήσουμε τι έχει ανάγκη να του δώσουμε, μέσα από ερωτήσεις, για παράδειγμα «Με ποιον τρόπο νομίζεις, ότι μπορώ εγώ να σε βοηθήσω», ή «Τι θα ήθελες από εμένα να κάνω για να νιώσεις καλύτερα». Πριν προβούμε σε ενέργειες, ας δώσουμε πρώτα την ευκαιρία στον συνομιλητή μας, να μας πει τι θέλει.

  Η ενεργητική ακρόαση εμπεριέχει μέσα της την ενσυναίσθηση, να προσπαθώ δηλαδή να μπω στη θέση του άλλου, να τον καταλάβω, να πονέσω μαζί του, να βιώσω αυτό που βιώνει, τον πόνο, την θλίψη, την χαρά και να καταλάβω τις ανάγκες του.

  Η σιωπή καμιά φορά είναι περισσότερο βοηθητική από μία συμβουλή. Η επανάληψη των όσων λέει ο συνομιλητή μας, ή το καθρέφτισμα των συναισθημάτων του, είναι επίσης αρκετά σημαντικά από το να ψάχνουμε μία σπάνια συμβουλή την οποία δεν την έχει σκεφτεί ο άμεσα εμπλεκόμενος.

  Ας μάθουμε λοιπόν, να ακούμε και ας μην είμαστε καλοί σύμβουλοι να είστε σίγουροι πως αυτό θα βοηθήσει πολύ περισσότερο αυτόν που έρχεται να σας πει το πρόβλημά του.

Αξίζει κάτι, αφού του δώσουμε εμείς σημασία

  Κάθε τι, που μας απασχολεί, είτε είναι μια κατάσταση, είτε είναι ένας άνθρωπος, είτε είναι ένα πρόβλημα παίρνει αξία μονάχα, αφού εμείς του προσδώσουμε συναισθηματική χροιά θυμού, χαράς, λύπης, ευχαρίστησης, απόλαυσης και άλλων συναισθημάτων.

  Ρωτούν πολλοί, μα πως θα πάψω να το σκέφτομαι; Όσο εμείς προσδίδουμε το ενδιαφέρον μας στην οποιαδήποτε κατάσταση, εκείνη παίρνει αξία και μεγαλώνει και μεγαλώνει μέσα στο μυαλό μας και εμείς αδυνατούμε να απαλλαχθούμε από αυτήν.

  Το να μάθουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και το που θα πρέπει να δίνουμε προσοχή απαιτεί μια σκληρή δουλειά με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με το μυαλό μας. Οφείλουμε να δουλεύουμε με τις σκέψεις μας, να αναζητούμε τις πραγματικές ανάγκες, που έχει ο οργανισμός μας, πέρα από τις βιολογικές, την αγάπη, την φροντίδα, την συντροφιά, τον έρωτα.

  Οι ψυχολογικές ανάγκες είναι ανέκαθεν ένα κομμάτι σημαντικό στην ζωή μας, που ενώ στην αρχή το κάλυπταν οι άλλοι, οι γονείς, τα αδέλφια, οι παππούδες, χωρίς εμείς να το ζητούμε, καθώς μεγαλώνουμε οφείλουμε να λέμε πως αισθανόμαστε, να ζητούμε την αγάπη, να προσπαθούμε για την συντροφιά, και να αγωνιζόμαστε για μια φιλία.

  Όλα αυτά είναι στοιχεία που συνθέτουν την ψυχοσύνθεση μας, καθώς δίχως αυτά και άλλα συναφή νιώθουμε κενοί και άδειοι. Όμως, πέρα από αυτά είναι και οι καταστάσεις, προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε επαρκώς. Σε αυτά, δίνεται η αξία αναλόγως του μεγέθους των συναισθημάτων, που τους έχουμε προσδώσει.

  Το να σταματήσεις να σκέφτεσαι ένα θέμα ή να αλλάξεις κάποιες λανθασμένες σκέψεις με άλλες θετικές, απαιτεί μια προεργασία της σκέψης μας. Για παράδειγμα, εάν ήθελα να μην σκέφτομαι άσχημα για ένα ταξίδι, αρχίζω συνειδητά να αντικαθιστώ κάθε αρνητική μου σκέψη με μία θετική.

  Οι αρνητικές σκέψεις έρχονται στο μυαλό μας αυτόματα, εάν εμείς όμως κάνουμε συνειδητά προεργασίες, τα αρνητικά συναισθήματά μας, θα αντικατασταθούν με θετικά καθώς, αφού γεννηθούμε πέρα από την ιδιοσυγκρασία μας και την μοναδική προσωπικότητά μας, μαθαίνουμε συνεχώς συμπεριφορές και τρόπους σκέψης και αντίληψης.

  Το να αλλάξεις την προσωπικότητα σου ή τη συμπεριφορά σου γενικότερα δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο, ωστόσο χρειάζεται να δουλεύεις με τον εαυτό σου και οπωσδήποτε να μάθεις να αξιολογείς τις καταστάσεις και τους ανθρώπους ανάλογα με την αξία, που τους αναλογεί, έτσι θα μπορείς να αντιμετωπίζεις πιο ψύχραιμα τις καταστάσεις και με περισσότερη αντικειμενικότητα.

Τα στάδια του πένθους σε κάθε αποχωρισμό

  Συχνά, επικεντρωνόμαστε στο πένθος για να μιλήσουμε για κάτι που αποχωριζόμαστε, και είναι πολύ επώδυνο, τον άνθρωπό μας. Ίσως, επειδή είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που μας επηρέαζε και μας επηρεάζει ακόμα και μετά το θάνατο του, και γι’ αυτό δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα.

  Ωστόσο, αν το σκεφτούμε καλά σε κάθε κατάσταση που βιώνουμε και αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε κάτι χωρίς να το θέλουμε, επειδή έτσι πρέπει ή επειδή επιβάλλεται, τότε ακολουθούν συνήθως τα κλασικά στάδια του πένθους. Φυσικά όχι στον ίδιο βαθμό με τον αποχωρισμό ενός ανθρώπου, αλλά κρατούν ωστόσο τα τυπικά χαρακτηριστικά του.

  Μιλώντας λοιπόν, με ανθρώπους, οι οποίοι χάνουν κάτι απότομα ή σταδιακά, όπως είναι η δουλειά τους, ή τα μαλλιά τους, ή ακόμα και τα νιάτα τους, παρατηρώ ότι εμφανίζουν τα ακόλουθα συμπτώματα, τα οποία είναι γνώριμα, όταν βιώνουμε το πένθος θανάτου.

  Το πρώτο σύμπτωμα που εμφανίζεται είναι η απόλυτη άρνηση, δεν μπορεί να δεχτεί το άτομου που του συμβαίνει οποιαδήποτε απώλεια, την κατάσταση που του συμβαίνει, παράλληλα όλα φαίνονται τόσο απελπιστικά, δυσκολεύεται να σκεφτεί την ζωή του χωρίς αυτό που χάνει. Αν μιλούσαμε υποθετικά για μια γυναίκα που χάνει τα μαλλιά της, ιδίως αν αυτά ήταν κυρίως χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς της, για παράδειγμα μακριά ή τα έβαφε ή τέλος πάντων αφιέρωνε χρόνο σε αυτά, θα λέγαμε τα εξής:

  Η αρχική αντίδραση είναι η άρνηση, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η κατάσταση την οποία βιώνει δεν είναι αποδεκτή και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της με λιγότερα μαλλιά ή με το να είναι στο φυσικό τους χρώμα για καλύτερη διατήρηση. Νιώθει ένα μούδιασμα και όλα φαίνονται βουνό μπροστά της, ως προς τι λύσεις υπάρχουν.

  Έπειτα καθώς αρχίζει να αποδέχεται την κατάσταση το συναίσθημα του θυμού, κάνει την εμφάνισή του και η γυναίκα αναρωτιέται «γιατί συμβαίνει σε εμένα αυτό;» Ο θυμός αποτελεί μια φυσιολογική αντίδραση και είναι κομμάτι της θεραπευτικής διαδικασίας. Συχνά, στρέφεται προς το περιβάλλον του ατόμου αλλά πιθανώς και προς το ίδιο το άτομο. Η ένταση του θυμού, υποδηλώνει το βαθμό έντασης της αγάπης προς το απολεσθέν αντικείμενο, πρόσωπο ή την απολεσθέντα κατάσταση.

  Στο επόμενο στάδιο η γυναίκα αρχίζει να διαπραγματεύεται τον εαυτό της και σιγά σιγά να συνηθίζει την νέα κατάσταση πραγμάτων. Σε αυτό το στάδιο τύψεις και έμμονες ιδέες κυριαρχούν καθώς το άτομο προσεύχεται να αλλάξει κάτι και όλα να γίνουν όπως παλιά, οι ενοχές μήπως κάτι είχε κάνει η ίδια λάθος την κατακλύζουν.

  Ακολουθεί το στάδιο της κατάθλιψης, όταν αναφέρω τον όρο κατάθλιψη, εννοώ τυπικά συμπτώματα της κατάθλιψης αλλά στο βαθμό που είναι διαχειρίσιμα από το άτομο, όταν αυτό δεν είναι εφικτό μιλούμε για παθολογική συμπεριφορά. Σε αυτό το στάδιο λοιπόν, το άτομο απομονώνεται, δεν έχει όρεξη να συμμετέχει στις δραστηριότητες, που έκανε στο παρελθόν, και συχνά διαταράσσεται ο ύπνος του και οι διατροφικές του συνήθειες.

  Τέλος, επέρχεται η αποδοχή αυτού που συνέβη, η γυναίκα μαθαίνει να ζει στην νέα πραγματικότητα χωρίς τον πλούτο των μαλλιών της ή τα πολλαπλά χρώματα που άλλαζε για να τα προστατεύσει ίσως και αρχίζει να ζει ξανά με αισιοδοξία, βρίσκοντας νέους τρόπους για να απολαύσει την ζωή και τις χαρές της.

  Αυτά θα μπορούσαμε να πούμε είναι τα στάδια που συχνά περνά κάθε άτομο, που βιώνει μία απώλεια, ωστόσο μην ξεχνάμε, πως κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός, με αποτέλεσμα να διαφέρουμε στον τρόπο έκφρασης και αντιμετώπισης των δύσκολων καταστάσεων.

  Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω, πως εδώ παρατίθενται μονάχα ενδεικτικά μερικές μέθοδοι αντιμετώπισης με σκοπό να αναγνωρίζουμε γρήγορα τα συμπτώματα και να μάθουμε να αντιμετωπίζομαι λιγότερο ανώδυνα τις δύσκολες περιστάσεις, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους γύρω μας.  

Μετά από την καταιγίδα…

  Κάποτε μου είχε πει κάποιος, “μία σχέση για να λέγεται σχέση δε θα μπορούσε να υφίσταται χωρίς τσακωμούς, καβγάδες, και όλα τα παρελκόμενα που τη διέπουν για να θεωρείται σχέση”, τότε προσπάθησα να τον πείσω, πως η ηρεμία και η γαλήνη στις σχέσεις είναι το ζητούμενο για να θεωρούνται ως ευτυχισμένες.

  Σήμερα, μετά από κάποια χρόνια, οπωσδήποτε δεν έχω αλλάξει την άποψη, ότι θα πρέπει να ζητούμε την ηρεμία, όμως σίγουρα οφείλω να ομολογήσω, πως χωρίς καταιγίδες οι σχέσεις μοιάζουν τόσο ανιαρές, τόσο βαρετές και χωρίς ουσία.

  Φυσικά δε θέλω να ακυρώσω σχέσεις, που πραγματικά οι σύντροφοι καταφέρνουν να διατηρούν για χρόνια το αίσθημα της γαλήνης μεταξύ τους, χωρίς να φιλονικούν, χωρίς να διαπληκτίζονται και γενικότερα χωρίς να υπάρχουν συννεφάκια από πάνω τους, σίγουρα είναι άξιοι για έρευνα.

  Ο συνήθης άνθρωπος, θα μπορούσαμε να πούμε είναι αυτός, που εάν δεν υπήρχε λίγο ένταση στην ζωή του, δεν θα άντεχε, σε σημείο καμιά φορά που λέμε, πως προκαλεί χωρίς λόγο εντάσεις για να νιώσει ότι ζει, ότι υπάρχει. Διαπληκτίζομαι, άρα υπάρχω θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα…

  Το να διαπληκτίζεσαι δεν είναι κάτι κακό, ως διαφορετικές προσωπικότητες σίγουρα οι απόψεις μας διαφέρουν, και συχνά τείνουν προς αντίθετες εντελώς πλευρές. Η ένταση είναι αυτή, που δίνει ζωή στα ζευγάρια, και όταν λέω ένταση εννοώ με κάθε τρόπο, είτε αυτή είναι μια καταιγίδα, δηλαδή τσακωμούς, είτε αυτή είναι ένας ανεμοστρόβιλος πάθους, ο έρωτας αλλιώς.

  Μέσα από τις έντονες συζητήσεις, ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας, συχνά είναι και μια ευκαιρία για να εκτονωθούμε, να ξεσπάσουμε και να αποβάλλουμε το άγχος, το στρες και ότι άλλο μας καταπιέζει και δεν γνωρίζουμε, πώς να το εκφράσουμε.

  Είναι λοιπόν, μια έξοδος των καταπιεσμένων συναισθημάτων, είτε από την προσωπική μας ζωή, είτε από την επαγγελματική, που δυστυχώς προσπέφτουν επάνω στο άτομο που θα βρεθεί κάτω από την καταιγίδα. Συχνότερα είναι τα μέλη της οικογένειάς μας, γονείς, σύντροφοι, παιδιά.

  Το ιδανικό θα ήταν, ότι μας καταπιέζει να το εξωτερικεύαμε και μάλιστα στον αντίστοιχο άνθρωπο, όμως επειδή συχνά αυτό είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο, καλό θα ήταν να βρίσκαμε το εξιλαστήριο θύμα και ποιος άλλος καλύτερος από τον σύντροφό μας;

  Φυσικά δεν πιστεύω πως θα πρέπει τα ζευγάρια, να αρχίσουν από σήμερα να τσακώνονται για να γίνουν ευτυχισμένα. Όμως είναι ένας τρόπος να έρθουν πιο κοντά, να βιώσουν την ένταση, αλλά κυρίως την υπέροχη ηλιόλουστη μέρα μετά την καταιγίδα.

  Μετά από έναν τσακωμό οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, γνωρίζουν κι άλλες πλευρές του συντρόφου τους αλλά και του ίδιου τους του εαυτού, πτυχές της προσωπικότητας, που ίσως δεν γνώριζαν, ανάγκες άγνωστες, ή πάθη και επιθυμίες ανεκπλήρωτες.

  Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω έμφαση μονάχα στην ένταση με οποιοδήποτε τρόπο σε μια σχέση. Όσο λοιπόν, καταφέρνουμε να την διατηρούμε, τόσο δυνατά θα ζούμε τη ζωή μας, οπωσδήποτε στόχος είναι να αναδύεται μια θετική ενέργεια μέσα από την ένταση και να μη μένουμε στις καταιγίδες! Στόχος δεν είναι ένας τσακωμός, αλλά το αποτέλεσμα αυτού.

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο

  Από αρχαιοτάτων χρόνων μνημονεύεται η εκδίκηση, ως όρος για ανταπόδοση δικαιοσύνης, για λόγους μίσους, για λόγους κακίας ή ίσως κακόβουλων ανθρώπων, για αίτια πάθους, για αίτια κλοπής και άλλα πολλά.

  Άραγε γιατί είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο; Από φαινομενικής όψεως θα μπορούσαμε να πούμε, η εκδίκηση χρειάζεται μία μετασκέψη ή για να το πούμε πιο λαϊκά, μία προεργασία στο μυαλό, ένα προσχέδιο για το πώς θα πρέπει να δράσει το υποκείμενο, το οποίο θέλει να εκδικηθεί.

  Εάν η πράξη ήταν άμεση, θα ήταν απλώς μία αντίδραση και δεν θα λεγόταν εκδίκηση. Για παράδειγμα, εάν κάποιος με κοροϊδέψει και το μάθω, εάν πάω απευθείας και το συζητήσω μαζί του, ή κάνω μια πιο εξτρεμιστική πράξη, όπως να τον χτυπήσω, τότε είναι απλώς μία αντίδραση.

  Εάν όμως, στο ίδιο παράδειγμα, καθίσω και σκεφτώ πως θα ανταποδώσω την κοροϊδία, που υφιστάμεθα και πως θα μπορέσω να πληγώσω αυτόν που με πλήγωσε, τότε μιλάμε για εκδίκηση και μία περίοδο ή ένα διάστημα, ένα πέρασμα χρόνου σκέψης για την επόμενη κίνηση μου, το προσχέδιο της εκδίκησης.

  Και αφού έγινε ξεκάθαρο, ας το πούμε τι ορίζεται ως εκδίκηση, πάμε να δούμε τις ψυχολογικές συνέπειες αυτής. Τι αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος που αναζητά εκδίκηση; Σίγουρα όχι κάτι ευχάριστο. Βέβαια η αδρεναλίνη, όπως και άλλες ορμόνες στον οργανισμό μας ενεργοποιούνται, καθώς αναζητούμε ένα σατανικό σχέδιο, που θα φέρει πίσω τη δικαιοσύνη και ίσως επιφέρουν παράλληλα και ευφορία ή ευχαρίστηση εκείνες τις στιγμές.

  Όμως, αρνητικές ορμόνες που σχετίζονται με το άγχος, το στρες, το αν θα πετύχει το σχέδιο ή η εκδίκηση κάνουν την παρουσία τους αισθητή, κάτι που δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τον οργανισμό μας.

  Τελικά, μία ακόμα παροιμία λέει, πως εάν έχεις σκοπό να εκδικηθείς κάποιον σκάψε καλύτερα δύο τάφους, έναν οπωσδήποτε για εκείνον, αλλά έναν ακόμα για εσένα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την εκδίκηση, όσο σκάβουμε το λάκκο, παράλληλα σκάβουμε και τον δικό μας, καθώς υποφέρουμε και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να χαλαρώσει και να ηρεμήσει.

  Τα αρνητικά συναισθήματά μας, θεριεύουν και σιγά σιγά μας κατακλύζουν κάνοντας μας να χάνουμε τον δρόμο της αλήθειας και συχνά να χάνομαι και τον ίδιο μας τον εαυτό, σε μια προσπάθεια να φανούμε τελικά ανώτεροι, τη στιγμή που έχουμε πέσει ήδη στα μάτια των άλλων.

  Έτσι λοιπόν, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο όχι μόνο, διότι χρειάζεται κάποιος χρόνος για να οργανωθεί, οπότε το φαγητό κρυώνει, αλλά και γιατί ακόμα και όταν επέλθει η εκδίκηση καταλήγουμε να μην ευχαριστιόμαστε την υποτιθέμενη νίκη, διότι όλος αυτός ο αγώνας συχνά δεν αξίζει τον κόπο, αλλά ούτε και τον χρόνο που ξοδέψαμε για να τον πετύχουμε.

  Η λύση είναι η συγχώρεση του ανθρώπου, που μας πλήγωσε και η σκέψη, πως κάθε εμπειρία είναι ένα μάθημα, το οποίο μας βοηθά να πάμε παρακάτω και όχι να μένουμε στάσιμοι. Η εκδίκηση μόνο πόνο μπορεί να φέρει, που τελικά και εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να τον αντέξουμε. Ας δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία στον εαυτό μας, να πάει μπροστά και όχι να μένει στο παρελθόν!

Ο γάμος μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις του

  Όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε τις βασικές πτυχές του γάμου. Όταν λοιπόν, αναφερόμαστε στο θεσμό του γάμου, θεωρούμε ως δεδομένο για το ζευγάρι, το οποίο δένεται με τα δεσμά του ιερού αυτού μυστηρίου, πως περιβάλλεται από διάφορα στοιχεία, συνήθως κοινά σε όλα τα παντρεμένα ζευγάρια.

  Αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαμε να πούμε, πως είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη του ενός συντρόφου προς τον άλλον, η αγάπη, η έλξη, η ειλικρίνεια, η ανάγκη να κάνω τον σύντροφό μου ευτυχισμένο. Και άλλα πολλά στοιχεία, που άλλοτε διαφέρουν από ζευγάρι σε ζευγάρι και άλλοτε είναι κοινά η ευγνωμοσύνη, η αυτοεκτίμηση, ο σεβασμός κτλ.

  Κι όμως, κάθε ζευγάρι είναι τόσο διαφορετικό και θα ήταν τρομερό λάθος να μπαίνει στην διαδικασία να συγκρίνει τον έγγαμο βίο του με των άλλων ζευγαριών. Κάθε σχέση είναι μοναδική και οφείλουμε να την παρατηρούμε, να την κρίνουμε, να την αξιολογούμε μονάχα με αυτόν τον τρόπο ως μία ιδιάζουσα περίπτωση.

  Κάθε ζευγάρι οφείλει να βάζει τους δικούς του κανόνες, τους δικούς του περιορισμούς, και να οριοθετεί τις ευτυχισμένες στιγμές του σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα και όχι με αυτά άλλων ζευγαριών. Το ότι τα ταξίδια, ή η απόκτηση παιδιών είναι κομμάτια του παζλ της ευτυχίας ενός ζευγαριού, δε σημαίνει, πως αυτό αντιπροσωπεύει όλα τα ζευγάρια.

  Ο γάμος είναι ένα μεταβατικό στάδιο στη σχέση του ζευγαριού και που οφείλουν όλα τα ζευγάρια να σκεφτούν καλά πριν μεταβούν σε αυτό. Βέβαια στις μέρες μας, όλα είναι πιο απλά, καθώς το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση και μέσα από αυτό επέρχεται η διάλυση της σχέσης και δεν γίνεται καμία προσπάθεια για επανένωση του ζευγαριού.

  Ο γάμος όμως, δεν θα έπρεπε να αποφασίζεται έτσι απλά και έπειτα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η απόφαση να παίρνεται πίσω. Ο γάμος είναι η συνειδητή απόφαση ενός ανθρώπου να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με έναν άλλον άνθρωπο. Οφείλει λοιπόν, ο καθένας μας να ψάξει να βρει τρόπους να είναι πρώτα ο ίδιος ευτυχισμένος και μέσα από την ευτυχία να καταφέρνει να μεταφέρει το ίδιο αίσθημα στον σύντροφό του.

  Και αφού, ως προσωπικότητες είμαστε άτομα μοναδικά, έτσι ακριβώς οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, ως μοναδικές και ιδιαίτερες. Και κατ’ επέκταση και ο έγγαμος βίος για το κάθε ζευγάρι είναι μοναδικός και αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα μέλη που τον βιώνουν.

  Μην επηρεάζεστε λοιπόν, από άλλα ζευγάρια, το πώς ζουν, το πώς συμπεριφέρονται προς τα έξω, το πώς μιλούν ο ένας στον άλλον. Το πώς εκφράζουν τα συναισθήματά τους και πως ξετυλίγουν τον έρωτά τους ο ένας στον άλλον. Αναζητείστε τις δικές σας ανάγκες, τι κάνει εσάς ευτυχισμένους και τον σύντροφό σας, μόνον έτσι θα βρείτε την πραγματική ευτυχία στον γάμο σας! 

Σχέσεις μιας χρήσης

  Μιλώντας για σχέσεις, ολοένα και συχνότερα, παρατηρείται το φαινόμενο των σχέσεων μιας χρήσης ή θα μπορούσαμε αλλιώς να τις ονομάσουμε και επιφανειακές σχέσεις, καθώς δεν προλαβαίνουν να βιωθούν βαθιά και ουσιαστικά συναισθήματα από τα πρόσωπα, που τις απαρτίζουν.

  Είναι άραγε μία νέα μόδα; Συχνά ακούς από τους νέους κάθε μήνα, κάθε βδομάδα να βρίσκονται με άλλον σύντροφο και νιώθουν ωραία γι’ αυτό, νιώθουν δημοφιλείς και αποδεκτοί από την παρέα τους, καθώς αρέσκονται από πολλά άτομα ερωτικά.

  Κι όμως, αδιαφορούν για το ότι αναλώνονται σε σχέσεις και ανθρώπους που πέρα από την σαρκική απόλαυση δεν τους προσφέρουν κάτι άλλο. Και είναι άραγε αρκετό για αυτούς; Σίγουρα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την εμπειρία ως ένα καλό επιχείρημα, καθώς περισσότεροι ερωτικοί σύντροφοι, προσδίδουν μεγαλύτερη ποσοτικά εμπειρία στο κομμάτι της ερωτικής μας ζωής.

  Παράλληλα, αναφορικά μονάχα, προσδίδουν περισσότερες πιθανότητες παθολογίας σεξουαλικών μεταδιδόμενων νοσημάτων καθώς στην νεαρή ηλικία, ο νέος νιώθει δυνατός, υπερδύναμος και άτρωτος πιστεύοντας, ότι δεν θα κολλήσει τίποτα ποτέ εκείνος και πως όλοι οι κίνδυνοι βρίσκονται πολύ μακριά από αυτόν.

  Όμως πέρα, από αυτό, που τελικά όντως μπορεί ένας νέος να προσέχει και να είναι υγιής για πάντα, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί με προφυλακτικά, που βρίσκουμε στην αγορά. Έχει να κάνει με την ψυχή μας και την φθορά της, καθώς εναλλάσσεται στις νέες αγκαλιές.

  Είτε είναι άνδρας, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι σκληρός, είτε είναι ευαίσθητος άνθρωπος κάθε ερωτική επαφή είναι επαφή δύο ψυχών. Η ερωτική επαφή είναι μια πράξη, που φανερώνει τον έρωτα, την έλξη, το πάθος, την ζεστασιά, την φροντίδα, χιλιάδες συναισθήματα που ξεδιπλώνονται μέσα από αυτήν και πλημμυρίζουν τα πρόσωπα που έρχονται σε συνουσία.

  Δυστυχώς, τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μια νέα διάσταση του έρωτα και οι νέοι μπερδεύονται με αποτέλεσμα να προσπαθούν να εφαρμόσουν κάτι που και οι ίδιοι δεν αντέχουν. Διότι όλα αυτά έχουν και τις συνέπειες τους. Οι οποίες αργά ή γρήγορα εμφανίζονται στην συμπεριφορά μας, στην αυτοπεποίθησή μας, στην αυτοεκτίμησή μας, αλλά και στην εμπιστοσύνη μας προς τους ανθρώπους.

  Όταν οι σχέσεις είναι επιφανειακές και άδειες από συναισθήματα δε μένει τίποτα παρά να εγκαταλείψεις την σχέση η οποία δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει. Μένεις σε μια σχέση, όταν ο σύντροφός σου σε γεμίζει, όταν σου δίνει δύναμη, όταν βιώνεις έντονα συναισθήματα, αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση από τον άλλον, όταν νιώθεις Άνθρωπος.

  Ας προφυλάξουμε τις σταθερές σχέσεις ενθαρρύνοντας τους νέους σε αυτές, διότι έτσι, δεν τους προφυλάσσουμε μόνο σωματικά αλλά και από ψυχοπαθολογίες, που πιθανώς θα ανακύψουν στη μετέπειτα ζωή τους.