"Εκπομπή ΕΛΕΥΘΕΡΑ" με θέμα: Η πρόωρη σεξουαλική δραστηριότητα των εφήβων

"Και το γένους αυτού...θηλυκό"

Το σύνδρομο Γυναίκα

  Πολλοί μιλούν για τις γυναίκες, χιλιάδες άρθρα μνημονεύουν το γυναικείο φύλο, δίνοντας έμφαση στις ακατανόητες συμπεριφορές, στις πολλαπλές ώρες ψυχοθεραπείας που θα έπρεπε κάποιος να κάνει για να καταλάβει μια γυναίκα και στην αμέριστη υπομονή, την οποία θα έπρεπε να έχει ενόψει όλων αυτών των  “γυναικείων” συμπεριφορών.

  Κι όμως, σαν γυναίκα σας διαβεβαιώνω πως δεν διαφέρετε εσείς οι άνδρες και πολύ από εμάς. Επειδή, αυτό το άρθρο δεν είναι μια διαμάχη διαφυλική, αλλά αντιθέτως θα παρουσιασθεί μία πλευρά της γυναίκας, η οποία θα πρέπει να αναγνωρισθεί και να αποδεχθεί από τις ίδιες τις γυναίκες.

  Η γυναίκα δεν είναι άνδρας και με αυτό θέλω να πω, πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προσπαθούμε να κυνηγούμε όλες αυτές τις αρετές και τα χαρακτηριστικά, τα οποία αποδίδονται στους άνδρες, σωματική δύναμη, ανεξαρτησία, δυναμικότητα, υπεροχή, φιλοδοξία.

  Είμαστε γυναίκες και ακριβώς αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε. Τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά μας; Είμαστε ευάλωτες, ευαίσθητες, ναι φυσικά, διότι δίχως αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα μας, πως θα μεγαλώναμε ένα βρέφος;

  Έχουμε ψυχική δύναμη, γιατί πως αλλιώς θα συντηρούσαμε ένα ολόκληρο σπιτικό και ότι ενέχει αυτό… οικιακές εργασίες, στήριξη του συντρόφου, στήριξη των παιδιών, διατήρηση της ισορροπίας και της ηρεμίας εντός της οικογένειας.

  Μας διακατέχει ο αλτρουισμός, η συναισθηματικότητα και η ανάγκη για φροντίδα των άλλων, δεν νομίζω πως χρειάζεται να πω το γιατί, αναρωτηθείτε τι θα συνέβαινε εάν δεν είχαμε αυτά τα στοιχεία μέσα μας. Το άγχος, συμβάλλει καθοριστικά στην αποφυγή πολλών ατυχημάτων, στην προστασία της οικογένειας και των μελών αυτής, αλλά και στη διατήρηση της ασφάλειας αυτών.

  Η υποχωρητικότητα, το αδύναμο στοιχείο το οποίο εάν το έχει ένας άνδρας λένε πως “σου έχει πάρει τον αέρα”, ενώ εάν το έχει η γυναίκα, κρατάει ένα σπίτι, δίχως γκρίνια και προβλήματα. Κι όμως, εάν δεν το είχε θα υπήρχε άραγε, σήμερα ο θεσμός της οικογένειας;

  Όλα αυτά, τα οποία προανέφερα ως χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου, προσπαθούν τα ΜΜΕ, οι ειδικοί επιστήμονες, η κοινωνία να μας τα περάσουν ως ασθένεια ή αλλιώς ως το Σύνδρομο της Γυναίκας, προσπαθώντας να μας κάνουν να αμφισβητήσουμε την ίδια μας τη φύση. Να έλθουμε ενάντια στη θηλυκότητά μας, και σε οτιδήποτε μας κάνει να λεγόμαστε ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

    Πιο συγκεκριμένα, γίνεται μια προσπάθεια ιατρικοποίησης φυσικών λειτουργιών και χαρακτηριστικών των γυναικών, ως μη αποδεκτών, με στόχο, υποτίθεται την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας και στην ουσία τη μη αποδοχή της φύσης μας. Δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μία σύγκρουση, είμαστε γυναίκες, αλλά θέλουμε να μοιάσουμε στους άνδρες. Όταν μοιάσουμε στους άνδρες αρνούμαστε τη φύση μας.

  Άρα τελικά τι πρέπει να κάνουμε να δεχθούμε αυτό που είμαστε, και να θεωρούμαστε αδύναμες, ευάλωτες, ή και “ασθενείς” όπως μας παρουσιάζουν ή να μιμούμαστε ανδρικές συμπεριφορές με το να βιώνουμε καθημερινά συγκρούσεις, προσποιούμενες πως είμαστε κάτι, που στην πραγματικότητα δεν είμαστε.

  Δυστυχώς, πίσω από τέτοιες ιδεολογίες υπάρχουν εταιρείες, φαρμακοβιομηχανίες, επιστήμονες, γυναικολόγοι, ειδικοί ψυχικής υγείας, οι οποίοι προσπαθούν να τις προωθήσουν με στόχο το κέρδος. Αδιαφορώντας για την ψυχική υγεία της κάθε γυναίκας.

  Ας αποδεχθούμε λοιπόν, αυτό που είμαστε δίχως αμφιταλαντεύσεις μεταξύ των χαρακτηριστικών των δύο φύλων. Ας δείξουμε με ικανοποίηση, όλα αυτά τα όμορφα στοιχεία, που βγαίνουν από μέσα μας, χωρίς να νιώθουμε μειονεκτικά.

  Ναι, είμαστε διαφορετικοί, είμαστε δύο φύλα που το ένα συμπληρώνει το άλλο, και η φύση και το σύμπαν αυτό ζητά ένα τέλειο ζεύγος και όχι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ας προστατεύσουμε τα δύο φύλα με τα χαρακτηριστικά που τα διακατέχουν ως έχουν, χωρίς παραλλαγές, διότι αυτή είναι η ομορφιά της φύσης μας!

Προσωπεία μιας προσωπικότητας

  Μιλώντας για διαπροσωπικές σχέσεις, τα βασικά στοιχεία αυτών αποτελούν η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, η εχεμύθεια, αλλά και η αυθεντικότητα μεταξύ των ανθρώπων που σχετίζονται μεταξύ τους.

  Πόσο εύκολο είναι να διατηρούμε όλα αυτά τα στοιχεία στις σχέσεις μας με τους άλλους, και αν όχι στις τυπικές, τουλάχιστον στις πιο στενές μας σχέσεις; Είμαστε πραγματικά αυθεντικοί; Μπορούμε να είμαστε πάντα ειλικρινείς;

  Συχνά, οι καταστάσεις μας φέρνουν στην δύσκολη θέση να επιλέγουμε διάφορα προσωπεία, που άλλοτε μας ταιριάζουν, που άλλες φορές δε μας ταιριάζουν, και άλλες θα επιθυμούσαμε να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

  Προσωπεία, που λίγο πριν κοιμηθούμε, αφαιρούμε, και τότε ο πραγματικός μας εαυτός έρχεται σε επαφή με όλα όσα έχουμε κάνει, με όλα όσα έχουν ειπωθεί, και παλεύει να διορθώσει λάθη, ατέλειες, να δώσει έναν απολογισμό της ημέρας.

  Γιατί όμως, αναγκαζόμαστε να μπαίνουμε στη διαδικασία αυτή, για ποιο λόγο δεν μπορούμε να είμαστε, αυτοί ακριβώς που είμαστε, δίχως προσποιήσεις, δίχως προσπάθεια να πείσουμε για κάτι που δεν είμαστε;

  Είναι άραγε, τόσο σημαντική η αποδοχή από τους “σημαντικούς άλλους”, που δε μας αφήνει να αισθανθούμε ελεύθεροι και να συμπεριφερθούμε, σύμφωνα με αυτό, ακριβώς, που είμαστε. Και αν είναι τόσο σημαντική, υπερβαίνει ακόμα, και τον ίδιο μας τον εαυτό;

  Τι κόστος ψυχολογικό μπορεί να έχουν όλα αυτά τα προσωπεία μίας και μόνο προσωπικότητας; Ιδίως στην περίπτωση, που αυτά τα προσωπεία έρχονται σε πλήρη αντίθεση, με τον πραγματικό μας εαυτό.

  Θεωρώ, πως όλες αυτές οι συγκρούσεις σταδιακά οδηγούν σε αποσυντονισμό και ταραχή στον εσωτερικό μας εαυτό, στην ψυχοσύνθεσή μας, με αποτέλεσμα τελικά, να μην αναγνωρίζουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και την πραγματική μας ταυτότητα.

  Όσο λιγότερα προσωπεία κατέχουμε, κατ’ επέκταση, όσο πιο ειλικρινώς και αληθινά βιώνουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, τόσο λιγότερες συγκρούσεις αντιμετωπίζουμε μέσα μας. Με αποτέλεσμα, να νιώθουμε ήρεμοι και γαλήνιοι, γνωρίζοντας καθημερινά τον εαυτό μας και αποδεχόμενοι όλες τις ατέλειες, τα λάθη και τα μειονεκτήματά μας, ως κομμάτι του εαυτού μας, που δίχως αυτό, δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς, αλλά κάποιος άλλος.

  Κατά αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος οδηγείται στην αυτογνωσία και στην αυτοβελτίωση, όχι μόνο του ίδιου του εαυτού του, αλλά παράλληλα βοηθώντας με την ειλικρίνεια του και στη βελτίωση του άλλου, δίνοντας την ευκαιρία να γνωρίσει και εκείνος τον εαυτό του καλύτερα.

  Τα προσωπεία είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, που μπορεί να θέλει να εγκαταλείψει κάποιες φορές, ή να είναι ένας ιδανικός εαυτός, ή ακόμα και μια πλευρά η οποία είναι δημοφιλής και αποδεκτή από τους άλλους, στόχος είναι να κρατήσουμε τα κομμάτια, που μας κάνουν καλό, μας ενισχύουν και μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι, τα υπόλοιπα οφείλουμε να τα αποβάλλουμε.

  Κλείνοντας, πιστεύω, πως ο καθένας από εμάς κουβαλά τα δικά του προσωπεία, στόχος και σκοπός όμως, όλων είναι να μη χάσουμε την ταυτότητά μας, να διατηρούμε και να βελτιώνουμε μέρα με τη μέρα την προσωπικότητά μας μέσω της αναζήτησης του πραγματικού μας εαυτού!