Επιστροφή στον εαυτό μας σε καταστάσεις έντασης.

  Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι από τη φύση τους, είναι ήρεμοι και χαλαροί και τους βλέπεις συχνά, σε δύσκολες καταστάσεις να έχουν μια ζηλευτή ψυχραιμία και να αναρωτιέσαι, μα πως τα καταφέρνουν;

  Σημαντικό ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου, καθώς το πόσο νευρικοί ή πόσο ήρεμοι είμαστε καθορίζεται σημαντικά μεν, από τα γονίδια μας, οι βιολογικοί παράγοντες δηλαδή, και εξίσου σημαντικά δε, από τους τρόπους συμπεριφοράς, που έχουμε υιοθετήσει, από το οικογενειακό μας περιβάλλον.

  Και επειδή, τα γονίδια δεν μπορούν να αλλάξουν, θα προτιμούσα να δώσουμε σημασία στους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Μου λένε συχνά, πως αυτός είναι σαράντα χρονών ή και παραπάνω, δεν αλλάζει με τίποτα, όπως έμαθε, έμαθε.

  Φυσικά και δεν ισχύει αυτό, καθώς όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, ωριμάζουμε, διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, και συχνά, προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις.

  Πολλοί αναφέρουν, πως δεν μπορούν να ελέγξουν το θυμό τους, τα νεύρα τους. Αυτό συμβαίνει, διότι δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους, δεν δουλεύουν μαζί του και τον έχουν παραμελήσει.

  Για να μάθουμε λοιπόν, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με στρεσογόνες καταστάσεις, με καταστάσεις έντασης και θυμού, πρώτο βήμα είναι να μάθουμε να ακούμε τις ανάγκες του εαυτού μας. Να μάθουμε να δουλεύουμε μαζί του και να συζητάμε τα προβλήματά μας, με τα εμπλεκόμενα άτομα στο εκάστοτε πρόβλημα.

  Παράλληλα, για να αποφύγουμε εντάσεις, θα πρέπει συχνά να δίνουμε δόσεις χαλάρωσης και ξεκούρασης στον εαυτό μας. Ακούστε ένα χαλαρωτικό κομμάτι και ψάξτε μέσα σας, τι σας ευχαριστεί και τις σας δυσαρεστεί.

  Πηγαίνετε μία βόλτα μόνοι και σκεφτείτε, τι συμβαίνει αυτήν την περίοδο στην ζωή σας και τι εναλλακτικούς τρόπους έχετε, για να την βελτιώσετε και να της δώσετε καινούριους στόχους, πιο ζωντανούς και πιο εποικοδομητικούς, από τους προηγούμενους.

  Μην ξεχνάτε να βάζετε μικρούς στόχους, οι οποίοι δεν είναι ακατόρθωτοι και κάθε φορά, που τους πετυχαίνετε, να επιβραβεύετε τον εαυτό σας με κάτι που σας ευχαριστεί. Οι ακατόρθωτοι στόχοι, συχνά, ρίχνουν το ηθικό και μας κάνουν να εγκαταλείπουμε τις προσπάθειές μας.

  Οι στιγμές χαλάρωσης ανανεώνουν τον οργανισμό και τον γεμίζουν ενέργεια. Επιπρόσθετα, μας δίνουν την ευκαιρία να δουλέψουμε εσωτερικά με τον εαυτό μας και παράλληλα, τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτούμε, όσα μας προβληματίζουν.

  Μην παραμελείτε τον εαυτό σας οι ψυχικές ανάγκες είναι ακριβώς το ίδιο σημαντικές με τις βιολογικές. Προσπαθήστε να καλύπτετε και τους δύο τομείς το ίδιο. Και να θυμάστε, πως η διάθεση, σας δίνει δύναμη να αντεπεξέλθετε σε κάθε πρόβλημα, αρκεί να πηγάζει ουσιαστικά από μέσα σας!

Η επιστροφή του ασώτου φοιτητού.

  Η φοιτητική ζωή είναι ένα μεταβατικό στάδιο για κάθε νέο ή νέα που αφήνει πίσω την εφηβεία και τα σχολικά χρόνια και περνά στην ενήλικη ζωή, με άλλες υποχρεώσεις και άλλα ενδιαφέροντα και φυσικά μια διαφορετική ποιότητα ζωής.

  Σε αυτό όμως, το άρθρο θα επικεντρωθούμε στην επιστροφή του νέου, στο σπίτι και την οικογένειά του. Μια επιστροφή, που σίγουρα δεν είναι εύκολη για κανέναν. Ούτε για τον ίδιο, αλλά ούτε και για τα μέλη που τον υποδέχονται.

  Είναι λοιπόν, και αυτό ένα μεταβατικό στάδιο, καθώς αφήνει πίσω ένα κομμάτι ανέμελο, χωρίς πολλές ευθύνες πέραν αυτών των σπουδών του, μια ζωή με παρέες, διασκέδαση και φυσικά με τον προσωπικό του χώρο, το σπίτι του!

  Επιστρέφοντας όμως, όλα αυτά περνάνε στην σφαίρα του παρελθόντος, καθώς, ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει την ζωή που έκανε, είναι πλέον ενήλικας, και αυτό συνεπάγεται ευθύνες, και κυρίως οικονομικές και γενικά πέρα από το “δώσε” αρχίζει να μαθαίνει και το “φέρε”.

  Οι ισορροπίες σε αυτή τη φάση είναι πολύ ευάλωτες και εύκολα μπορούν να διαταραχθούν. Και αυτό συμβαίνει διότι, εκτός από την μεταβατική αλλαγή που υφίσταται το παιδί που επιστρέφει και η οικογένεια πέρα από την χαρά της επιστροφής, οφείλει να επαναφέρει το παιδί στην πραγματικότητα.

  Θα πρέπει και από τα δύο μέτωπα να υπάρχει ενσυναίσθηση και κατανόηση, υποστήριξη και συμπαράσταση, και να μην οξύνονται οι καταστάσεις. Αμοιβαίες υποχωρήσεις, οπωσδήποτε θα βοηθήσουν στην καλύτερη προσαρμογή και της οικογένειας αλλά και του παιδιού.

  Οι ευθύνες θα έρθουν σιγά σιγά, το να πιέζουμε μια κατάσταση δεν ωφελεί πουθενά, και μόνο αντίδραση μπορεί να επέλθει ιδίως, σε ένα παιδί που είχε μάθει να ζει μόνο του και χωρίς κανέναν από πάνω του, να του λέει τι να κάνει.

  Ο προσωπικός χώρος του παιδιού είναι πολύ σημαντικός, καθώς πριν είχε να διαχειρίζεται ένα ολόκληρο σπίτι και τώρα μπορεί τουλάχιστον να έχει ένα δωμάτιο, οι γονείς οφείλουν να σεβαστούν το χώρο και τις προσωπικές στιγμές του παιδιού σε αυτόν.

  Η συγκατοίκηση είναι δύσκολη υπόθεση και απαιτεί κανόνες. Με τους συμφοιτητές τα πράγματα ίσως, είναι πιο χαλαρά, με την οικογένεια όμως, χρειάζεται οπωσδήποτε σεβασμός μεταξύ των μελών αυτής.

  Κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του, για να βρει τις ισορροπίες του, μετά από ένα μεταβατικό στάδιο, χωρίς πιέσεις και εντάσεις θα βοηθήσουμε το παιδί να λειτουργήσει καλύτερα και να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις για την ζωή του, με δική του ευθύνη και σίγουρα με το δικό του κόστος.

  Αφήστε το ελεύθερο να αποφασίσει για την ζωή του, φυσικά δίνοντάς του τις απαραίτητες συμβουλές, όταν σας το ζητήσει, να είστε διαθέσιμοι, αλλά μην επιβάλλετε τα δικά σας όνειρα και τις δικές σας σκέψεις σε αυτό. Η ζωή είναι δική του και πρέπει να την ζήσει μέσα από τα δικά του όνειρα για να νιώθει ικανοποιημένος από αυτήν, μην του στερείτε αυτό το δικαίωμα!