Μαθαίνοντας από τα λάθη μας

  Χιλιάδες γνωμικά έχουν ειπωθεί περί λαθών και σφαλμάτων στη ζωή των ανθρώπων. Ακόμα και αν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ισχυρίζονται, πως είναι αλάθητοι, πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά.

  Για να θεωρηθεί, πως κάτι είναι λάθος ή δεν έχει γίνει με τον σωστό τρόπο, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος, ο οποίος από την δική του πλευρά, να βλέπει το διαφορετικό, αυτό, που για εκείνον είναι το σωστό.

  Βέβαια, καθότι ζούμε σε μία κοινωνία, οι κανόνες, τα ήθη και έθιμα που την διέπουν θεωρούν γενικότερα κάποιες συμπεριφορές αποδεκτές και κάποιες άλλες αντικοινωνικές. Έτσι, σύμφωνα με την εκάστοτε κοινωνία πράττουν ανάλογα και οι άνθρωποι, που την απαρτίζουν.

  Όσον αφορά τις σχέσεις όμως, οι κανόνες τίθενται από τα μέλη, τα οποία σχετίζονται μεταξύ τους. Το εάν είναι κάτι λάθος, κρίνεται από τα ίδια τα άτομα, και την προσωπικότητα, που έχουν. Το σημαντικό εδώ, είναι να αντιληφθούμε, πως μπορεί για κάποιον να είναι κάτι λάθος, αλλά για κάποιον άλλο όχι.

  Και σε αυτό το σημείο οφείλουμε να διαπραγματευτούμε την αλήθεια, τι ισχύει τελικά και τι όχι. Ο Βολταίρος πριν πολλά χρόνια είπε “Να αγαπάς την αλήθεια και να συγχωρείς το λάθος”. Για να εξελιχθεί μία σχέση οφείλουμε να μάθουμε να συγχωρούμε.

  Όλοι κάνουμε λάθη, μικρά, μεγάλα, άλλα εν γνώσει μας και άλλα ασυνείδητα. Όμως, μέσα από τα λάθη μας καταφέρνουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τους άλλους και τέλος, να ανακαλύψουμε την αλήθεια.

Η συγχώρεση μεταξύ αυτού που έσφαλε και εκείνου που βλάφτηκε είναι αυτή, που θα φέρει την εξέλιξη στις σχέσεις. Μετά από ένα λάθος, η επικοινωνία επιφέρει τη λύση και οι ίδιες μας οι πράξεις, οι οποίες φανερώνουν την κατανόηση των σφαλμάτων μας.

  Άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν, πως δεν σφάλουν ποτέ, είναι εκείνοι οι οποίοι δεν αποδέχονται τον ίδιο τους τον εαυτό και συχνά παραμένουν στάσιμοι, αδυνατώντας να εξελιχθούν σε κοινωνικό και νοητικό επίπεδο.

  Αντιθέτως εκείνοι, οι οποίοι βρίσκουν τη δύναμη να παραδεχτούν τα λάθη τους, αποδέχονται τα ελαττώματά τους, δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό τους, να αλλάξει, να βελτιωθεί και να εξελιχθεί ατομικά, αλλά και κοινωνικά.

  Τέλος, είναι σημαντικό να μαθαίνουμε και από τα λάθη των άλλων, να παίρνουμε παραδείγματα και να προσπαθούμε να μην επαναλαμβανόμαστε. Εξάλλου η ζωή είναι τόσο μικρή, που ο καθένας έχει περιορισμένο χρόνο για το πόσα λάθη μπορεί να κάνει.

Η εύθραυστη φυσιολογικότητά μας

  Καθημερινά ακούμε για εγκλήματα, για αποτρόπαιες πράξεις και προσπαθούμε να αναζητήσουμε τα αίτια, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι κρυβόταν στην ψυχή του δράστη, που τον έκανε να φτάσει σε αυτό το σημείο.

  Η ψυχική μας υγεία είναι πολύ εύθραυστη και ακόμα, και αν έχει χτιστεί με στέρεα θεμέλια, οι υπάρχουσες καταστάσεις μπορεί να την αποδυναμώσουν  και να την γκρεμίσουν από τη μία στιγμή στην άλλη.

  Δεν είναι εύκολο να ανταποκρινόμαστε σε όλα τα χτυπήματα της ζωής. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική αντοχή, αλλά και ένα καλό υποστηρικτικό περιβάλλον, οικογένεια, φίλοι, συγγενείς είναι αυτοί, που μπορούν να λειτουργήσουν σαν υποβοηθητικές κολόνες στις δύσκολες στιγμές μας.

  Ένα πένθος, ένας χωρισμός, μία ζωή γεμάτη στρεσογόνους παράγοντες, μπορεί εύκολα να οδηγήσει κάποιον από την ψυχική υγεία στην ψυχική ασθένεια.

  Πόσες πιθανότητες έχει ένας ψυχικά ασθενής να προβεί σε μία αποτρόπαια πράξη; Όσες ακριβώς και ένας ψυχικά υγιής. Συνήθως όμως, δίνεται σημασία σε εγκλήματα που έχουν πράξει οι ψυχικά ασθενείς. Και εάν ο δράστης δεν είχε ψυχικά προβλήματα, ο κόσμος ψάχνει να τα βρει για να του τα φορτώσει.

  Τελικά, ποιος είναι πιο επικίνδυνος, ένας ψυχικά ασθενής ή ένας ψυχικά υγιής; Και οι δύο το ίδιο, και πιθανώς ο δεύτερος να επιτύχει και καλύτερα την πράξη του, αφού το μυαλό του λειτουργεί άρτια.

  Η ψυχική ασθένεια και η υγεία, ας πούμε πως συνδέονται με μία νοητή γραμμή, στην οποία αμφιταλαντευόμαστε σε όλη τη ζωή μας, αναλόγως με τις κοινωνικές συνθήκες, που βιώνουμε. Το πιο εύκολο είναι να περάσουμε από την υγεία στην ασθένεια, όμως με σημαντική προσπάθεια υπάρχει γυρισμός.

  Δεν είναι σωστό να καταδικάζουμε τους ψυχικά ασθενείς, ως επικινδύνους, γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει επικίνδυνοι. Υπό αντίξοες συνθήκες, ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ένας ψυχικά πάσχοντας.

  Οφείλουμε να σεβόμαστε την οποιαδήποτε ασθένεια, κάποιος μπορεί να κουβαλά, είτε σωματική, είτε ψυχική, και να μην τον πολεμάμε, διότι εκείνος, ήδη κάνει έναν πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό. 

  Ας βγάλουμε τις ταμπέλες, που θέλουμε να δίνουμε στους ανθρώπους και ας τους αντιμετωπίσουμε απλώς σαν ανθρώπους με τις ιδιαιτερότητές τους, τα ελαττώματά τους και τα πλεονεκτήματά τους.