Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο

  Από αρχαιοτάτων χρόνων μνημονεύεται η εκδίκηση, ως όρος για ανταπόδοση δικαιοσύνης, για λόγους μίσους, για λόγους κακίας ή ίσως κακόβουλων ανθρώπων, για αίτια πάθους, για αίτια κλοπής και άλλα πολλά.

  Άραγε γιατί είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο; Από φαινομενικής όψεως θα μπορούσαμε να πούμε, η εκδίκηση χρειάζεται μία μετασκέψη ή για να το πούμε πιο λαϊκά, μία προεργασία στο μυαλό, ένα προσχέδιο για το πώς θα πρέπει να δράσει το υποκείμενο, το οποίο θέλει να εκδικηθεί.

  Εάν η πράξη ήταν άμεση, θα ήταν απλώς μία αντίδραση και δεν θα λεγόταν εκδίκηση. Για παράδειγμα, εάν κάποιος με κοροϊδέψει και το μάθω, εάν πάω απευθείας και το συζητήσω μαζί του, ή κάνω μια πιο εξτρεμιστική πράξη, όπως να τον χτυπήσω, τότε είναι απλώς μία αντίδραση.

  Εάν όμως, στο ίδιο παράδειγμα, καθίσω και σκεφτώ πως θα ανταποδώσω την κοροϊδία, που υφιστάμεθα και πως θα μπορέσω να πληγώσω αυτόν που με πλήγωσε, τότε μιλάμε για εκδίκηση και μία περίοδο ή ένα διάστημα, ένα πέρασμα χρόνου σκέψης για την επόμενη κίνηση μου, το προσχέδιο της εκδίκησης.

  Και αφού έγινε ξεκάθαρο, ας το πούμε τι ορίζεται ως εκδίκηση, πάμε να δούμε τις ψυχολογικές συνέπειες αυτής. Τι αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος που αναζητά εκδίκηση; Σίγουρα όχι κάτι ευχάριστο. Βέβαια η αδρεναλίνη, όπως και άλλες ορμόνες στον οργανισμό μας ενεργοποιούνται, καθώς αναζητούμε ένα σατανικό σχέδιο, που θα φέρει πίσω τη δικαιοσύνη και ίσως επιφέρουν παράλληλα και ευφορία ή ευχαρίστηση εκείνες τις στιγμές.

  Όμως, αρνητικές ορμόνες που σχετίζονται με το άγχος, το στρες, το αν θα πετύχει το σχέδιο ή η εκδίκηση κάνουν την παρουσία τους αισθητή, κάτι που δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τον οργανισμό μας.

  Τελικά, μία ακόμα παροιμία λέει, πως εάν έχεις σκοπό να εκδικηθείς κάποιον σκάψε καλύτερα δύο τάφους, έναν οπωσδήποτε για εκείνον, αλλά έναν ακόμα για εσένα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την εκδίκηση, όσο σκάβουμε το λάκκο, παράλληλα σκάβουμε και τον δικό μας, καθώς υποφέρουμε και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να χαλαρώσει και να ηρεμήσει.

  Τα αρνητικά συναισθήματά μας, θεριεύουν και σιγά σιγά μας κατακλύζουν κάνοντας μας να χάνουμε τον δρόμο της αλήθειας και συχνά να χάνομαι και τον ίδιο μας τον εαυτό, σε μια προσπάθεια να φανούμε τελικά ανώτεροι, τη στιγμή που έχουμε πέσει ήδη στα μάτια των άλλων.

  Έτσι λοιπόν, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο όχι μόνο, διότι χρειάζεται κάποιος χρόνος για να οργανωθεί, οπότε το φαγητό κρυώνει, αλλά και γιατί ακόμα και όταν επέλθει η εκδίκηση καταλήγουμε να μην ευχαριστιόμαστε την υποτιθέμενη νίκη, διότι όλος αυτός ο αγώνας συχνά δεν αξίζει τον κόπο, αλλά ούτε και τον χρόνο που ξοδέψαμε για να τον πετύχουμε.

  Η λύση είναι η συγχώρεση του ανθρώπου, που μας πλήγωσε και η σκέψη, πως κάθε εμπειρία είναι ένα μάθημα, το οποίο μας βοηθά να πάμε παρακάτω και όχι να μένουμε στάσιμοι. Η εκδίκηση μόνο πόνο μπορεί να φέρει, που τελικά και εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να τον αντέξουμε. Ας δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία στον εαυτό μας, να πάει μπροστά και όχι να μένει στο παρελθόν!