Η ψυχοσύνθεση ενός υιοθετημένου παιδιού.

  Η υιοθεσία είναι μια πράξη αγάπης, μια πράξη ανάγκης και κάλυψης ενός τεράστιου κενού που αφήνει η ανικανότητα σε ένα ζευγάρι στο να αποκτήσει παιδιά. Γίνεται σχεδόν πάντα συνειδητοποιημένα, και γι’ αυτό οι διαδικασίες υιοθεσίας παίρνουν τόσο πολύ χρόνο(πέρα από τα διαδικαστικά), δίνοντας την ευκαιρία στο ζευγάρι να κατανοήσει πλήρως την απόφασή του.

  Μια τέτοια απόφαση όμως, συμβάλλει καταλυτικά και στο ζεύγος αλλά και στο ίδιο το νέο μέλος, το οποίο εισέρχεται στην νέα του οικογένεια. Όπως, λοιπόν, ξεκινάς μια σχέση με έναν νέο άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, έτσι και με ένα παιδάκι υιοθετημένο, οι γονείς οφείλουν να θέσουν κάποιες βάσεις.

  Η παροχή ασφάλειας και εμπιστοσύνης, η αγάπη και η φροντίδα είναι τα σημαντικότερα στοιχεία σε μια σχέση. Αφού οι γονείς καταφέρουν να κατακτήσουν αυτά τα κομμάτια στη σχέση τους με το παιδάκι, τότε μπορούν να του μιλήσουν με ειλικρίνεια για την προέλευσή του.

  Είναι σημαντικό το παιδί να γνωρίζει όλη την αλήθεια από τους ίδιους τους γονείς, διότι μόνον εκείνοι γνωρίζουν τον χαρακτήρα του και πως πρέπει να χειριστούν αυτήν την κατάσταση. Ήδη από νωρίς, μπορούν να μιλήσουν με το παιδί και να του εξηγήσουν, πως υπάρχουν διάφορες μορφές οικογένειας, στις οποίες, ακόμα κι αν η δομή τους διαφέρει, θα διακατέχονται πάντα από αγάπη, ζεστασιά και φροντίδα.

  Ένα παιδάκι υιοθετημένο θα πρέπει να λαμβάνει την αγάπη και τη θαλπωρή, τη φροντίδα και το αίσθημα ασφάλειας, που θα λάμβανε και ένα παιδί από τους βιολογικούς του γονείς. Η αντιμετώπιση δε θα πρέπει να διαφέρει σε ένα υιοθετημένο παιδάκι.

  Συχνά οι γονείς, οι οποίοι μετά από πολλές προσπάθειες, υιοθετούν ένα παιδί, μπορεί να του προσφέρουν πολύ περισσότερα, από όσα θα έπρεπε με αποτέλεσμα, να μεγαλώνει το παιδί έχοντας ότι θέλει, και συχνά χωρίς να εκτιμά όλα αυτά που του προσφέρονται, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά.

  Ωστόσο, τα γονίδια μπορεί να έχουν έναν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού, το περιβάλλον όμως, έρχεται και δίνει την καθοριστική πινελιά στον πίνακα της προσωπικότητάς του.

  Γι’ αυτό οι γονείς δεν θα πρέπει να ανησυχούν για την γονιδιακή προέλευση της προσωπικότητας του παιδιού, αλλά οι ίδιοι να χτίσουν όλα εκείνα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που θα ‘πρεπε να κατέχει ένα παιδάκι με αρχές, με όρια και κανόνες, και προπαντός να περιβάλλεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του από θαλπωρή.

  Όπως, προανέφερα η υιοθεσία είναι μια πράξη αγάπης. Τα παιδιά θετά και μη, έχουν το δικαίωμα να ζήσουν σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ασφάλειας και επικοινωνίας, ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν ενήλικες με αυτοπεποίθηση αλλά κυρίως, να έχουν εμπιστοσύνη στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.