Συνεργασία σχολείου και οικογένειας για την πρόοδο των παιδιών.

  Αποτελέσματα ερευνών καταδεικνύουν ότι κύριος σκοπός των εκπαιδευτικών είναι η μάθηση. Οι εκπαιδευτικοί κρίνουν σημαντικότερες τις μαθησιακές δυσκολίες και τις προβληματικές συμπεριφορές που παρεμποδίζουν τη διαδικασία της μάθησης, σε σύγκριση με τα προβλήματα διαπροσωπικής και ενδοπροσωπικής συμπεριφοράς των μαθητών.

  Επίσης, άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν υψηλά ποσοστά υπερκινητικότητας , διάσπασης προσοχής και παρορμητικότητας σε παιδιά σχολικής ηλικίας, ενώ αξιολογούν ως σημαντικά, εκτός των προαναφερθέντων προβλημάτων και προβλήματα επιθετικότητας και μάθησης, καθώς και τις συνεπαγόμενες από αυτά τα προβλήματα δυσκολίες στις σχολική και κοινωνική προσαρμογή του παιδιού και σε μικρότερο βαθμό, τα προβλήματα εσωτερίκευσης(π.χ. άγχος και κατάθλιψη).

  Η ψυχοκοινωνική προσαρμογή και η προαγωγή της ψυχικής υγείας του παιδιού έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το ελληνικό σχολείο βλέπει το δένδρο και χάνει το δάσος, αφού ενδιαφέρεται για το μαθητή ως μαθητή, καθώς και τη γενικότερη απροθυμία τους να αποδεχτούν το μέρος ευθύνης για τις δυσκολίες των μαθητών.

  Η τάση των εκπαιδευτικών να αποδίδουν τα προβλήματα των μαθητών σε αιτίες που αναφέρονται κυρίως στο μαθητή, χωρίς άλλες αναφορές σε αιτίες που σχετίζονται με τις μεθόδους διδασκαλίας ή με άλλους παράγοντες, πιθανόν να ερμηνεύεται με βάση την έννοια της «προκατάληψης για τη διατήρηση της αυτοεκτίμησης» (self-serving bias). Δηλαδή τα άτομα συνήθως αρνούνται την προσωπική τους ευθύνη για κάποιο πρόβλημα, για να διατηρήσουν την αυτοεκτίμησή τους ως προς τον επαγγελματικό τους ρόλο.

  Το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί, εκτός από τον ίδιο τον μαθητή, τη δεύτερη σε συχνότητα «κατηγορία προβλήματος» που δυσχεραίνει το έργο των εκπαιδευτικών στο σχολείο, το δεύτερο σε συχνότητα «πρόβλημα» που μπορεί να οδηγήσει σε σχολική αποτυχία και σε μελλοντικά ψυχολογικά προβλήματα των μαθητών. Η οικογένεια θεωρείται ως ο βασικός αιτιολογικός παράγοντας για τα σημαντικότερα προβλήματα μάθησης και προσαρμογής των μαθητών. Τα δεδομένα αυτά είναι σύμφωνα με ευρήματα της διεθνούς βιβλιογραφίας, όπου διακρίνεται η τάση να αποδίδονται ευθύνες εκ μέρους των εκπαιδευτικών για τη χαμηλή επίδοση των μαθητών προς τους γονείς και το αντίστροφο.

  Πιο συγκεκριμένα, οι εκπαιδευτικοί αποδίδουν τα προβλήματα που σχετίζονται με το σχολείο σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα, στην έλλειψη προσπάθειας και ενδιαφέροντος εκ μέρους των μαθητών, στο χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας και στο βαθμό εμπλοκής των γονέων στο σπίτι και στο σχολείο. Επικεντρώνονται στην ιδιαίτερη σημασία του ρόλου της οικογένειας για τα προβλήματα των παιδιών στο σχολείο, υποβαθμίζοντας το ρόλο του σχολείου και των εκπαιδευτικών και ως προς τα προβλήματα των παιδιών στην τάξη και ως προς το ρόλο του σχολείου στην επικοινωνία του με τους γονείς.

  Στόχος λοιπόν, πρέπει να είναι, όταν παρατηρείται δυσλειτουργία στη συνεργασία σχολείου – οικογένειας, η διαχείρισή της να γίνεται με το καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι για την καλύτερη λειτουργία του σχολείου, αλλά και την πρόοδο των μαθητών, η σημερινή πραγματικότητα απαιτεί σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων.