Δε σε έχω φίλη.

  Συχνά, ακούω από τους γονείς, πως τα παιδιά είναι σκληρά. Άραγε ισχύει, και αν είναι έτσι. έως που μπορεί να φτάσει ένα παιδάκι στο να πληγώσει ένα άλλο; Και αυτή η πράξη γίνεται ηθελημένα, ακούσια ή από παρότρυνση των άλλων παιδιών;

  Είναι ένα θέμα, που συχνά αντιμετωπίζουν οι γονείς με τα παιδιά τους, οι εκπαιδευτικοί με τους μαθητές τους, αλλά και ειδικοί ψυχικής υγείας όταν εμπλέκονται στο σχολικό περιβάλλον και δουλεύουν με παιδιά.

  Σε μια μικρή παρεξήγηση μεταξύ δύο κοριτσιών ακούς συχνά, την έκφραση "δε σε έχω φίλη", λίγο πιο κάτω δύο αγόρια μπορεί να μαλώνουν και το πρώτο που θα ακούσεις είναι "φύγε από την παρέα μας δε σε θέλουμε".

  Κάτι που προκαλεί εντύπωση είναι η αποκλειστικότητα. Παρατηρείται ιδίως στα κορίτσια, υπάρχουν κάποια που έχουν ανάγκη από πολλές φίλες, και υπάρχουν κι άλλα που θέλουν μόνο μία φίλη, την κολλητή τους, αλλά δε συμβιβάζονται στο να την μοιράζονται με άλλες, αγνοώντας τα θέλω της φίλης τους.

  Άραγε, πόσο επώδυνες είναι όλες αυτές οι καταστάσεις για τα παιδιά; Τις αντέχουν; Μπορούν να τις διαχειριστούν και τι θα μπορούσαν να κάνουν τα ίδια ή οι γονείς τους για να τα βοηθήσουν να βελτιώσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις;

  Τα παιδιά δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως νιώθει ο άλλος, συχνά, είναι εγωιστικά και απαιτούν την αποκλειστικότητα χωρίς να σκέπτονται αυτό που επιθυμεί το άλλο πρόσωπο της σχέσης. Φαίνεται λοιπόν, πως ενώ δείχνουν την αγάπη τους και την συμπάθεια τους, παράλληλα, θυμώνουν και δε δέχονται να μοιράζονται την αγάπη των φίλων τους με άλλους.

  Αξιόλογο επίσης είναι, ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίστανται τα παιδιά στην παιδική ηλικία από τους φίλους τους, με αιτία πάντα την παντοτινή φιλία. Λένε "εάν κάνεις παρέα με άλλη εγώ δε σου ξαναμιλάω", ή "εάν πεις το μυστικό μου, τότε κι εγώ θα πω όλα όσα μου έχεις πει".

  Εκφράσεις που φαίνονται τόσο γνώριμες και από την δική μας παιδική ηλικία, ωστόσο μας επηρεάζουν συχνά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας, αφενός στην παιδική ηλικία, αφετέρου, εν συνεχεία στην εφηβική και την ενήλικη ζωή.

  Εάν εμείς οι ίδιοι, που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τα μάθουμε να σκέπτονται και να σχετίζονται με ενσυναίσθηση, θα τα βοηθήσουμε να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να αναλογίζονται πως θα νιώθανε εάν κάποιος  τους συμπεριφερότανε με αυτόν τον τρόπο. Είναι μια κατάσταση βαθιάς κατανόησης των συναισθημάτων του άλλου, όπου σε βοηθάει να τον νιώσεις και να καταλάβεις όλα αυτά που βιώνει τη δεδομένη στιγμή.

  Κάθε παιδάκι λοιπόν, γνωρίζοντας τις συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν τα λόγια του ή πράξεις του σε κάποιον άλλον, θα ήταν πιο ευαίσθητο και λιγότερο σκληρό.

  Ωστόσο, για να βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφράζουν ενσυναίσθηση προς τους φίλους τους, οφείλουμε πρώτοι εμείς να τα νιώσουμε, να τα καταλάβουμε δείχνοντάς τους την αγάπη μας και μπαίνοντας στη θέση τους, κάθε φορά που ζητάνε την ηθική και ψυχολογική στήριξή μας.

  Και μην ξεχνάτε, πως ποτέ δεν φταίει ένα παιδί, οι παράγοντες είναι αρκετοί και οφείλουμε να αναλάβουμε πρώτοι εμείς την ευθύνη, για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.