Ψυχική ισορροπία σε άτομα με αναπηρία μετά από ατύχημα

  Αρκετά συχνά, μιλάμε για τα άτομα με ιδιαιτερότητες, την ψυχοσύνθεσή τους, τα δικαιώματά τους, την προσεκτική συμπεριφορά, που οφείλουμε να έχουμε απέναντί τους.

  Ωστόσο, εάν αφήσουμε την ομάδα των ατόμων που πάσχουν από κάποια αναπηρία εκ γενετής, υπάρχει μια άλλη τεράστια ομάδα ατόμων, η οποία μετά από κάποιο ατύχημα, βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να ζει με δυσκολίες είτε σωματικές, είτε νοητικές.

  Τα άτομα, τα οποία αποκτούν κάποια αναπηρία περνούν από κάποια στάδια, αυτά είναι, το στάδιο του σοκ, όπου προσπαθούν να έλθουν στην πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται και πως.

  Είναι το στάδιο της άρνησης, όπου αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που τους έχει συμβεί, το στάδιο του θυμού, στο οποίο προσπαθούν να επιρρίψουν ευθύνες στον εκάστοτε υπεύθυνο, είτε αυτός είναι ο εαυτό τους, είτε είναι κάποιος άλλος, και θυμώνουν με την κατάσταση, στην οποία βρίσκονται.

  Έπειτα επέρχεται το στάδιο της κατάθλιψης, όπου το άτομο έχει συνειδητοποιήσει την κατάστασή του και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα και τις καινούριες συνθήκες “επιβίωσης”.

  Σιγά σιγά το άτομο αρχίζει να αντιδρά και να επιδιώκει την ανεξαρτητοποίησή του, όσο αυτό του επιτρέπεται, καταλήγοντας στο στάδιο αποδοχής της κατάστασής του και προσαρμόζοντας την ζωή του στις νέες  συνθήκες.

  Οπωσδήποτε, είναι αναγκαίο ένα καλό υποστηρικτικό πλαίσιο, είτε από το οικογενειακό περιβάλλον, είτε από το φιλικό, καθώς και από ειδικούς ψυχικής υγείας, εάν κρίνεται απαραίτητο, για την λιγότερο επώδυνη προσαρμογή στην παρούσα κατάσταση.

  Πρέπει να καταλάβουμε, ότι τα άτομα με αναπηρίες δεν έχουν ανάγκη από ελεημοσύνη, αλλά να τους δώσουμε ευκαιρίες και να τα αποδεχτούμε ως ένα κομμάτι από εμάς, αποβάλλοντας τις προκαταλήψεις μας και τα στερεότυπα απέναντί τους.

  Μην ξεχνάμε πως εκτός από μέλη του κοινωνικού συνόλου είναι και ένα κομμάτι του εργατικού δυναμικού, στο οποίο πρέπει να δοθούν ισάξιες ευκαιρίες, χωρίς να τους στερούνται τα όνειρα, η χαρά της δημιουργικότητας και η ικανοποίηση της προσφοράς εργασίας.

  Τέλος, η επαφή με ανθρώπους που έχουν αναπηρία και η συνύπαρξη μαζί τους, είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, ότι τα άτομα με αναπηρίες δικαιούνται να είναι ενταγμένα στην παραγωγή, αφού είναι κομμάτι του κοινωνικού ιστού, το οποίο αν λείπει, τότε υπάρχει δυσλειτουργία σε όλη την κοινωνία.