Πώς να ζεις με άτομο που έχει ψυχική ασθένεια.

 Συχνά, γίνεται αναφορά στα άτομα που έχουν διάφορες ψυχικές ασθένειες, και δίνεται μεγάλη σημασία στο πώς να τα καταλάβουμε, να τα βοηθήσουμε να θεραπευτούν και να τα στηρίξουμε. Δυστυχώς, όμως, σπάνια γίνεται λόγος για τα άτομα που συμβιώνουν με τους ψυχικά ασθενείς.

  Σε αυτό το άρθρο, θα δώσουμε έμφαση σε αυτά τα άτομα, που δίχως άλλο η προσπάθεια τους είναι γενναία και οπωσδήποτε χρειάζονται και αυτά ψυχολογική στήριξη και δύναμη για να βοηθήσουν με τη σειρά τους ψυχικά ασθενείς.

  Επειδή, είναι δύσκολο να δώσουμε μια σειρά οδηγιών για το πώς να αντεπεξέλθουμε σε τέτοιες καταστάσεις, θα προσπαθήσω μέσω παραδειγμάτων να δώσω μερικές χρήσιμες συμβουλές.

  Καταρχάς, θα πρέπει να δούμε τι ρόλο κατέχει το άτομο στην οικογένεια, εάν είναι παιδί ή εάν είναι μέλος από τους γονείς ή εάν είναι γιαγιά, παππούς. Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ διαφορετικές και έχουν τελείως διαφορετικό αντίκτυπο στα υπόλοιπα μέλη.

  Για παράδειγμα, εάν το ψυχικά ασθενές άτομο είναι ένα από τα παιδιά, θα πρέπει να υπολογίσουμε τα υπόλοιπα αδέλφια, αλλά και τους γονείς που οπωσδήποτε έχουν ανάγκη από μεγάλη υποστήριξη, τόσο από το περιβάλλον τους όσο και από ειδικούς σε σχέση με την ασθένεια.

  Ιδίως για τα αδέλφια, είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχεις καθώς, ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος των γονέων πέφτει στον ψυχικά ασθενή, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα παιδιά να νιώθουν παραμελημένα ή να βιώνουν αδιαφορία και έλλειψη στοργής και φροντίδας από τους γονείς τους.

  Συχνά, αυτά τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές του παιδιού που πάσχει, για να κερδίσουν το ενδιαφέρον των γονιών τους, ή κλείνονται στον εαυτό τους ή πολλές φορές εκδηλώνουν επιθετικότητα προς τους γονείς ή και προς το ίδιο το παιδί που πάσχει.

  Έχουν λοιπόν ανάγκη από στήριξη αλλά και το ίδιο ενδιαφέρον, χωρίς διακρίσεις από τους γονείς τους. Οι ειδικοί ψυχικής υγείας, ιδίως παιδοψυχολόγοι συχνά είναι οι κατάλληλοι για να βοηθήσουν τα παιδιά να προσαρμοστούν σε μια κατάσταση και να βελτιώσουν τις σχέσεις μεταξύ των αδελφών.

  Οι γονείς με τη σειρά τους, έχουν ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και από συμβουλευτική, σχετικά με το πώς να διαχειριστούν, όχι μόνο το παιδί τους που πάσχει, αλλά οπωσδήποτε και τα υπόλοιπα παιδιά που ζουν μαζί τους στο σπίτι, ώστε να υπάρχει ισορροπία, ηρεμία και γαλήνη στο οικογενειακό περιβάλλον.

  Τέλος, εάν το μέλος που πάσχει είναι ένα από τους γονείς, ή από τους παππούδες, θα πρέπει να υπολογίσουμε τα παιδιά, που στις περισσότερες φορές ανάλογα με το φύλο, αναλαμβάνουν το ρόλο του γονέα που πάσχει και για τα ίδια, αλλά και για τα υπόλοιπα αδέλφια. Αυτά είναι ιδίως τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά ή αυτά τα οποία είναι πιο ώριμα και συνειδητοποιημένα με αυτό που συμβαίνει.

  Αυτά τα παιδιά, συχνά ωριμάζουν πριν της ώρας τους, ή πολλές φορές απευαισθητοποιούνται και απομακρύνονται από το οικογενειακό περιβάλλον, κάνοντας καταχρήσεις και έχοντας παραβατική συμπεριφορά για να ξεχάσουν αυτό που συμβαίνει εντός του σπιτιού ή γιατί δυσκολεύονται πάρα πολύ να διαχειριστούν όλη αυτή την κατάσταση.

  Εάν το μέλος είναι τρίτο στην οικογένεια, η γιαγιά ή ο παππούς, τότε το βάρος πέφτει στα άτομα φροντίδας, όπου κι αυτά έχουν ανάγκη από συμβουλευτική για να μάθουν να διαχειρίζονται την κατάσταση αλλά, και στήριξη για να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της ψυχικής ασθένειας.

  Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται υπομονή, και μεγάλη ανοχή στις συχνά παράλογες απαιτήσεις ή κινήσεις που μπορεί να κάνει ο ψυχικά ασθενής. Και τέλος, μην ξεχνάτε πως κάθε επεισόδιο κάνει τον κύκλο του και με σωστή φαρμακευτική αγωγή το άτομο έρχεται σε ισορροπία, οπωσδήποτε η ψυχοθεραπεία και ένα καλό υποστηρικτικό πλαίσιο διευκολύνουν το άτομο να επανέλθει το συντομότερο σε ψυχική ηρεμία και γαλήνη.