Όταν τα φαινόμενα απατούν και οι άνθρωποι ξεγελούν.

  Βρισκόμαστε σε μια εποχή, στην οποία το κύρος και η εκτίμηση κερδίζεται με το πόσο ευέλικτος είναι κάποιος και με το πόσο κοιτά το ατομικό του συμφέρον αδιαφορώντας για τον ψυχισμό του άλλου και τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει εν γνώσει ή εν αγνοία του.

  Είναι όμως, τόσο σημαντικό να ανέβει κάποιος κοινωνικά ή επαγγελματικά και να θυσιάσει τις διαπροσωπικές του σχέσεις; Και αν θυσιάζει τις σχέσεις του με τους άλλους, πως θα νιώσει όταν κάποιος θυσιάσει εκείνον;

  Ανέκαθεν θεωρούσα υγιείς ανθρώπους, όλους όσους έχουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις και συνυπάρχουν ομαλά με τους συνανθρώπους τους. Άτομα τα οποία αδυνατούν να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο της εκάστοτε κοινωνίας, έχουν ανάγκη από κοινωνική υποστήριξη και ενθάρρυνση από το περιβάλλον τους.

  Η ίδια η κοινωνία μας επιβάλλει την διαπροσωπική εμπλοκή σε καθημερινή συχνότητα, με κάθε τρόπο, σε όλες τις εργασίες και σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, ανεξαιρέτως σε κάθε περιβάλλον. Τα παιδιά στο σχολείο, ο εργαζόμενος στον εργασιακό του χώρο, σκεφτείτε, ακόμα και τον συγγραφέα που αν και η εργασία του απαιτεί έναν ήσυχο χώρο μακριά από όλους, ο ίδιος για να συγγράψει, οφείλει να έχει κοινωνικές επαφές με το εξωτερικό περιβάλλον για να αντλήσει ιδέες και ερεθίσματα.

  Όταν λοιπόν, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις είναι τόσο σημαντικές στην ζωή μας, για ποιο λόγο φτάνουμε στο σημείο να τις θυσιάσουμε, την στιγμή που στο μέλλον θα έχουμε ξανά την ανάγκη εμπλοκής με τους ίδιους ανθρώπους;

  Είναι άραγε ο εγωκεντρισμός που διακατέχει την ανθρώπινη φύση; Είναι μήπως οι καταστάσεις της δεδομένης στιγμής, οι οποίες κάνουν τον άνθρωπο να συμπεριφερθεί άκομψα ή ακόμα και να ξεπεράσει τα όρια; Και οι ψυχολογικές πιέσεις, δεν είναι κι αυτές ένας σημαντικός παράγοντας;

  Θα μπορούσαν, όλα τα παραπάνω να είναι καθοριστικά, τον κυρίως ρόλο όμως, τον κατέχει ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Ένας άνθρωπος που έμαθε να προδίδει, ένας άνθρωπος που έμαθε να μην εμπιστεύεται, κάποιος που δεν βίωσε ποτέ ασφάλεια στις προσωπικές του σχέσεις, είναι εκείνος που δεν θα διστάσει να θυσιάσει τον συνάνθρωπό του και τη μεταξύ τους σχέση.

  Σκεπτόμενος το όφελος της δεδομένης στιγμής όμως, μπορεί να χάσει πολλά οφέλη στο μέλλον από την διαπροσωπική επαφή, διότι κάθε ανθρώπινη επαφή έχει κάτι να σου προσφέρει, ακόμα και από την πιο ανούσια συζήτηση, μπορείς να αποκομίσεις πολλά εάν το θέλεις.

  Το άλλο κομμάτι της ιστορίας είναι το άτομο, το οποίο βλάπτεται από την προδοσία, ή αλλιώς από την οποιαδήποτε πράξη που γίνεται εις βάρος του. Θα πρέπει να αναλογιστούμε την ψυχική ταραχή που μπορεί να προκληθεί, σε ποιο βαθμό τον βλάπτουμε και σε πόσα επίπεδα.

  Διότι, θα μπορούσε κάποιος να μην υπολογίσει καθόλου το ψυχικό κόστος εάν έχανε ένα φίλο ή εάν κάποιος τον πρόδιδε και κάποιος άλλος να σταματήσει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους μετά από κάτι τέτοιο.

  Επίσης, θα μπορούσε να ειπωθεί ένα κακόβουλο σχόλιο και κάποιος να χάσει τη δουλειά του, οπότε πλήγεται επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά και σε συναισθηματικό επίπεδο. Μπορεί λοιπόν, με κάτι τόσο απλό να καταστραφεί η ζωή ενός ανθρώπου και κάποιος άλλος να επωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση.

  Τι θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν, να εμπιστευόμαστε ή όχι τους ανθρώπους; Και αν μας προδώσουν μπορούμε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μας μαζί τους;

  Οπωσδήποτε, δεν μπορούμε να καταδικάσουμε όλες τις διαπροσωπικές μας σχέσεις βασιζόμενοι σε μία που χάλασε. Παράλληλα, δεν μπορούμε πάντα να δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν. Επίσης, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας, ως εμπειρίες ζωής, όπου κάθε μία από αυτές είναι ένα μάθημα για τις μεταγενέστερες, ποτέ δεν θα βρούμε ίδιους ανθρώπους, μπορεί όμως, να αντιμετωπίσουμε παρόμοιες συμπεριφορές.

  Ας μην είμαστε καχύποπτοι με όλους, να δίνουμε την ευκαιρία στον άλλον να μας δείξει ποιος πραγματικά είναι. Ας μη μετράμε μόνο λάθη και μειονεκτήματα, αλλά και κάθε προτέρημα που έχει κάποιος. Και οπωσδήποτε όταν κάνουμε τον απολογισμό μας για τις σχέσεις μας να βλέπουμε την κατάσταση απ’ έξω, αντικειμενικά, διότι μόνον τότε μπορούμε να καταλάβουμε όλους τους εν δυνάμει παράγοντες που μπορεί να διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο.

  Να είμαστε ανοιχτοί στην επικοινωνία μας με τους ανθρώπους, η οποιαδήποτε συζήτηση μπορεί να είναι ωφέλιμη ακόμα και εάν τη δεδομένη στιγμή μοιάζει ανούσια για εμάς. Ας μην κρατάμε κακία σε κανέναν, διότι η δική μας ζωή δυσκολεύει παρά εκείνου. Ας αποβάλλουμε στερεότυπα και προκαταλήψεις που δυσκολεύουν την σύναψη σχέσεων και ας ζήσουμε ελεύθεροι σύμφωνα πάντα με τους κανόνες που διέπουν την κοινωνία μας.