Μέσα από τα μάτια των παιδιών.

  Τα παιδιά είναι ψυχούλες, είναι μια έκφραση που συχνά ακούς από πολλές μαμάδες. Είναι τόσο μοναδικά και σε εκπλήσσουν καθημερινά με τις τρέλες τους, με τις γλυκές συμπεριφορές τους, με τα θέλω τους, με τα όμορφα λογάκια τους.

  Πολλοί γονείς μιλάνε για τα παιδιά τους σαν να μην τα γνωρίζουν καθόλου ή μάλλον σαν να ήθελαν να είναι κάποια άλλα παιδιά με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά τους.

  Έρχονται συχνά οι γονείς και μου μιλάνε για τα παιδιά τους και αναγνωρίζουν χιλιάδες προβλήματα, που στην ουσία βέβαια, όλα αυτά βρίσκονται στην φαντασία τους ή είναι η εκδοχή μιας συμπεριφοράς η οποία μεταφέρεται στην ύψιστη υπερβολή της.

  Τι θα λέγανε άραγε τα ίδια τα παιδιά αν τα ρωτούσαμε; Σίγουρα οι απαντήσεις τους θα μα κάνανε να εκπλαγούμε, από το πόσο απέχει η πραγματικότητα από τα λόγια των γονιών.

  Οπωσδήποτε αυτό δεν συμβαίνει συνέχεια, είναι όμως ένα σύνηθες φαινόμενο που θα πρέπει να σταματήσει να συμβαίνει. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει καλύτερη επικοινωνία γονέων και παιδιών, και από την πλευρά των γονέων να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βελτιώσουν την έκφρασή τους και να μάθουν να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους.

  Μέσα από τα μάτια των παιδιών μπορείς να γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο, κι αυτό μπορείς να το πετύχεις μόνο εάν καταφέρεις να μπεις στη θέση τους, αν βιώσεις τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, με το δικό τους αθώο μυαλουδάκι.

  Πρέπει λοιπόν, να γυρίσεις πίσω, όταν βρισκόσουν σε αυτήν την ηλικία και αντιμετώπιζες κι εσύ αυτές τις καταστάσεις, πως άραγε σκεπτόσουν τότε; Σίγουρα όχι όπως τώρα, αυτό είναι και το χάσμα γενεών που βάζει εμπόδια στην επικοινωνία μεγάλων και μικρών.

  Για να τα βοηθήσουμε όμως, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, και να βελτιώσουμε την επικοινωνιακή μας σχέση, είναι οπωσδήποτε απαραίτητο να γίνουμε παιδιά, να μάθουμε να σκεπτόμαστε μέσα από τα μάτια τους, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον ρόλο μας ως γονείς, ως πρόσωπα φροντίδας.

  Αυτός είναι ο όρος της ενσυναίσθησης, για τον οποίο σας περιγράφω, να μάθουμε να αποδεχόμαστε τα παιδιά μας χωρίς όρους και προϋποθέσεις, να τα εκτιμούμε και να τα εμπιστευόμαστε έμπρακτα σε κάθε τους προσπάθεια, να είμαστε δίπλα τους και διαθέσιμοι όταν μας έχουν ανάγκη.

  Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε να είμαστε συνεπείς στις συμπεριφορές μας, και να μη δημιουργούμε οι ίδιοι προβλήματα στα παιδιά μας ενώ δεν υπάρχουν. Ας προσπαθήσουμε να δείξουμε ενσυναίσθητη κατανόηση και να ακούμε με όλες μας τις αισθήσεις, τις ανησυχίες του παιδιού μας, διότι τα παιδιά αισθάνονται πάντα αυτό που νιώθουμε όταν είμαστε κοντά τους. Μην προσπαθήσετε να τα ξεγελάσετε, διότι μπορούν να αισθανθούν το ψέμα.

  Ολοκληρώνοντας, θεωρώ κι εγώ πως τα παιδιά είναι ψυχούλες, που θα πρέπει να τους δώσουμε όλο το απαραίτητο ενδιαφέρον που απαιτούν, σκεφτείτε μόνο πως εσείς οι ίδιοι φτιάχνεται αυτούς τους μικρούς ενήλικες και τους πλάθετε με τις ιδέες σας και τους χτίζεται με τις συμπεριφορές σας.